Entries from May 2020 ↓

#radixbel
Стрым пачынаецца зусім хутка. Далучайцеся – абмяркуем апошнія падзеі тыдню. А абмеркаваць гэтым разам ёсць што.

#radixbel

Сёння 10-е чысло, а значыцца – у эфіры рэгулярны штомесячны выпуск падкаста #RadioRadix!

Тэма сённяшнага выпуску – нацыяналізм. Гэтае слова мы чуем часта і адусюль, нярдэка ў негатыўнай канатацыі. Але ці ведаем мы, што нацыяналізм такое насамрэч? Адкуль увогуле ўзяліся нацыі? Ці яны былі заўжды? І ці сапраўды з’яўляецца нацыяналізмам тое, што так называюць СМІ? Усё гэта трэба ведаць, каб умець думаць самастойна і разбірацца ў палітыцы.

У гэтым выпуску я пастараўся зразумець, наколькі нацыяналізм патрэбны для вызвалення чалавека і грамадства і ці робіць ён нашае жыццё лепшым.

Працягласць: 27 хвілін.

Youtube

Soundcloud

Mixcloud

Радикальный голос – мои регулярные стримы с анализом политической ситуации в стране. Обсуждаем политику, экономию, анархизм и революционные движения во всём мире.

Этот выпуск будет посвящен большующим пополнениям в Республиканском списке экстремистских материалов и задержаниям сторонников “Страны для жизни” по всей стране. Я намерен подробно разобрать сильные и слабые стороны этой политической кампании – а ещё вместе подумаем, что можно было бы сделать лучше.

Присоединяйтесь – завтра в шесть вечера по Минску.

Чтобы не пропустить объявку о стриме – подпишитесь на канал и нажмите колокольчик.

У прэзідэнты падаўся Валеры Цэпкала.

Хто гэта такі? Былы памочнік Лукашэнкі па навуцы і тэхналогіям, амбасадар Беларусі ў ЗША, нам.міністра МУС. Чалавек, які ў камандзе Лукашэнка з самага пачатку. Зараз – “міжнародны кансультант у сферы інвацыйных структур”.

Раптоўна ён апублікаваў пост у Фэйсбуку, у якім накінуўся на Лукашэнка з даволі-такі рэзкай крытыкай. «Я мечтаю о том, чтобы у нас была […] страна, где из стиля политического руководства будет устранена вульгарность, бесцеремонность и грубость». Ну і таму падобнае.

Выпадак для Беларусі беспрэцэдзентны. Былы дзяржслужбовец высокага рангу абрынаецца на Лукашэнка і хоча аспрэчыць ягонае месца ва ўладзе? Тут толькі два варыянты: альбо гэта прасунуты спарынг-партнёр для прыдання выбарам легітымнасці, альбо Цэпкала ідзе ад сябе і сапраўды вырашыў памерацца сіламі з нашым дыктатарам.

Арцём Шрайбман лічыць, што другое. Маўляў, вырашыў сам, няма чаго губляць.

А я лічу, што паход Цэпкала ў прэзідэнты гэта як раз хітрая шматхадовачка ўлады. І вось чаму:

1. Чалавек ужо больш 20 год побач з Лукашэнкам. На ягоных вачах знікалі палітыкі, адбываўся канстытуцыйны пераварот, саджаліся палітзэкі, збіваліся мітынгоўцы. прымаліся дэкрэты аб дармаедстве і многае іншае. І тут, у 2020-м ён РАПТОЎНА празрэў і больш не можа цярпець вапіюшчую несправядлівасць! Сур’ёзна?

2. За столькі год працы ва ўладзе на яго ў адпаведных службаў скапіліся тоны кампрамату. Гэта звычайная практыка для вышэйшых чыноўнікаў. Лукашэнка праз КДБ і СБП трымае іх усіх на кручку, каб у выпадку з’яўлення амбіцый не па чыну прызямліць у Амерыканку любога. Рызыкаваць сваёй свабодай дзеля эфемернай мажлівасці стаць прэзідэнтам? З чаго раптам? За сваю кар’еру, наколькі ведаю, Цэпкала нідзе не азначыўся нечаканай смеласцю.

Праца у МЗС (нагадаю, Валерый Цэпкала быў намеснікам міністра) – заўсёды шчыльная супраца са спцеслужбамі. Гэта значыць выдатнае веданне правілаў гульні і таго, што паследуе за іх парушэннем.

3. Ва ўсім палымяным фэйсбучным спічы Цэпкала – ні малейшага намёку на пратэстныя дзеянні. Няма самага важнага адказу – як ён збіраецца адваяваць сваю перамогу ў краіне, дзе галасы не лічацца сумленна?

Усё гэта ў сукупнасці прыводзіць да высновы: Цэпкала гэта кандыдат-сполйлер, Гайдукевіч для айцішнікаў. Шрайбман удала параўнаў яго з Прохаравым у Расіі, але я б яшчэ сказаў ён па функцыі вельмі падобны на Ксенію Сабчак. Сутнасць гульні ў тым, каб даць бяспечна выплеснуцца незадаволенасці самай нелаяльнай да Лукашэнкі групы насельніцтва: маладых адукаваных гараджан. Каб яны не хадзілі на Плошчы і карміць галубоў, а працягвалі шчыра верыць у выбары і хадзіць на выбарчыя ўчасткі. Фігура, трэба прызнацца, падабраная для гэтага крайне паспяхова – гэта прама-такі антыпод Лукашэнкі, ды яшчэ вядомы ў айцішных колах.

Тое, колькі хамячкоў ужо адзначыліся пад пастом Цэпкала хвалебнымі каментарамі і абяцаннямі за яго прагаласаваць, кажа нам, што гэтая стратэгія можа прынесці плады.

Аднак праўда і ў тым што гэта – вельмі рызыкоўная гульня для улады. Персаналісцкім рэжымам не ўласціва дапускаць яркіх асобаў у вой спектакль – бо яны могуць затміць сваёй гульнёй галоўнага акцёра, набраўшы раптоўную і нечаканую папулярнасць. Наш аўтарытарызм, у адрозненні, напрыклад, ад венесуэльскага – не мабілізацыйнага, а наадварот, анты-мабілізацыйнага тыпу. Ён пакоіцца не на актыўнасці мас, а на іхняй пасіўнасці. І таму любыя элементы, якія могуць гэтую пасіўнасць парушыць і разварушыць масы – нясуць вялізную небяспеку. Бо яны непрадказальныя і ніколі не ведаеш у які бок павернецца іхняя актыўнасць. Гэтаму ёсць вялізная колькасць гістарычных прыкладаў. Уся стратэгія нашай дзяржавы ў дачыненні да актыўнасці мас укладываецца ў формулу «не буди лихо, пока тихо». Але зараз гэты прынцып, здаецца, вырашылі парушыць. Нагода для такой рызыкі можа быць толькі адна – відавочны крызіс эканамічнай мадэлі і крызіс легітымнасці.

Так што Лукашэнка пайшоў па вельмі тонкім лёдзе. Як і тыя аналітыкі, якія пераканалі яго зрабіць гэты крок.

Затое людзей, якія прыйшлі па сваёй волі, па-за трыбунамі вельмі мала. Журналіст Радыё Свабода назваў лічбу ў 1-2 тысячы чалавек. Нават калі гэта так – для двухмільённага Мінску гэта нішто.

А вось людзей, якіх “загналі” на трыбуны, не шкада ніколькі. Зрэшты, я думаю, да іх нават ня варта ўжываць слова “загналі”. Бо ні да аднаго з іх, гатовы паспрачацца, не прымалі ціск такой ступені, каб іхні прыход можна было назваць гвалтоўным. Калі да цябе прыходзіць начальнік і кажа “пойдешь на парад короче” – гэта не загон. Калі ты ідзеш, каб спісалі адпрацоўкі ва ўніверы – гэта не загон. Калі гэтым балванчыкам на трыбуне страшна проста падняць свой голас у абарону свайго ж здароўя і жыцця – гэта іхнія праблемы. І калі яны ўсе потым злягуць па рэанімацыям – мне будзе іх ніколькі не шкада. Гэта быў іхні свядомы выбар.

Што ж датычна звычайных жыхароў, якія прыйшлі цалкам па сваёй ініцыятыве – думаю, гэта так бы мовіць ядзерная ватная аўдыторыя. Кавід-дысіденты, перакананыя камуністы і патрыёты савецкага саюзу, прынцыповыя рускія шавіністы. І іх аказалася не так шмат, гэта не можа не радаваць.

Дарэчы, чаму свята 9 мая з’яўляецца часткай расійскай захопніцкай палітыкі, я распавёў у новым відэа, паглядзіце, калі не бачылі.

І яшчэ. Апошнім часам усё болей падгарае ад звычкі Лукашэнкі казаць “мы” пра сябе. “Мы не могли отменить”, “для нас это важный день”. Хто яшчэ “мы”, ілжывае ты стварэнне? Ты і народ? Ага, як бы не так! Народ паказаў сваё стаўленне да параду! Калі б твае наменклатуршчыкі не падсуеціліся, стаяў бы ты там адзін у атачэнні купкі генералаў, СБПшнікаў і камітэтчыкаў! Колькі разоў не паўтары “мы” а ад гэтага беларусы бліжэй да цябе не стануць! Мярзотная маніпуляцыя.

Фота – Беларусь головного мозга

#radixbel

Нужно ли беларусам праздновать девятое мая? Насколько вообще нам уместно считать этот день “своим” праздником? А может, настоящий День Победы у нас ещё впереди? В этом видеов вы услышите шокирующую правду про войну, которую нам не рассказывали в школе и не покажут по телевидению и поймёте, почему правда смертельно опасна для властей Беларуси и особенно России.

Продолжительность: 20 минут.

Фельчару хуткай дапамогі з Ліды далі 7 сутак за ўдзел у сустрэчы з Ціханоўскім. Яшчэ двое медыкаў чакаюць прысуду.

Дзеяння ўладаў уражваюць сваім цынізмам. Даваць медыкам арышт падчас пандэміі за выказвання – да такога дадумаўся толькі Кітай. То бок калі кожны супрацоўнік аховы здароўя, а асабліва хуткай дапамогі – на вагу золата, дзяржава ў адкрытую паказвае. Што ўсё роўна гатовае душыць іншадумства любым коштам. Для ўважлівых людзей гэта кажа аб нашым палітычным рэжыме дзве вельмі важныя рэчы:

а) Паслухмянства падданых важнейшае за іхняе здароўе. Ты можаш быць колькі заўгодна каштоўны сістэме і соцыўму, але як толькі ты пазбаўляешся самай важнай якасці – здольнасці падпарадкоўвацца і быць кантраляваным, ты – вораг.

б) У сітуацыі надзвычайнай пагрозы (а зараз па краіне больш за 30 затрыманых, і значыць сітуацыя ацэніваецца ўладай менавіта як надзвычайная) рэжыму пляваць на грамадскае меркаванне і свой імідж. Спачатку – пакараць, а потым разбірацца, такі прынцып.

Праўда, абодва пункты ва ўмовах крызісу – прамы шлях да радыкалізацыі пратэсту. І першыя ягоныя прыкметы мы ўжо назіраем. Але аб гэтым я напішу крыху пазней.

«Государства строят свою власть на двух взаимоусиливающихся основах. Во-первых, это вооруженный контроль, сдерживающий внешнее, завоевательское, а также внутреннее, безвластно-анархическое, насилие. Тот же вооруженный контроль используется для подавления восстаний, критики и прочих проявлений недовольства правителями. Майкл Манн называет эту вооруженную сторону государственности более древней и великой «деспотической властью».

Вторая и по ходу истории все более важная основа власти государства заключается в уникальной способности территориально координировать хозяйственную деятельность и социальное воспроизводство своих подданных, налаживать и направлять то самое «принудительное сотрудничество». Манн называет это «инфраструктурной властью». Пьер Бурдье, писал, что у государства есть две руки. Правой рукой государства держат меч и изымают налоги. Это старинные деспотические функции власти. Левой рукой, которая выросла позднее под воздействием восстаний, революций, забастовок и политических протестов, государства возвращают блага обществу в виде налаживания денежной и судебной системы, присмотра за поведением рынков и безопасностью улиц, регулирования социальных конфликтов, создания систем общественного транспорта, здравоохранения, образования, экологической защиты. При этом правая и левая рука государства регулярно попадают в конфликт друг с другом, что служит основным источником политических коллизий современности на уровне правительств и парламентов, гражданских обществ и внутри самой государственной бюрократии».

Георгий Дерлугьян. «Как устроен этот мир».

То что произошло вчера — нечто новое в политической истории Беларуси. Насколько помню, это первый случай, когда в поддержку одного задержанного лидера протеста собралось такое количество людей и притом так быстро.

Я не был вчера на уличных протестах (ещё предыдущие штрафы не оплачены), поэтому неохота быть диванным критиком. Но всё же множество моментов бросились в глаза и промолчать никак не могу.

– У людей почти тотально отсутствует опыт самоорганизации. Стрим с Немиги больно было смотреть. 30 человек собралось и не знают что им делать. Топчутся на месте, идут сначала в одну сторону потом в другую. И всё ждут чьего-то приказа, ждут команды, что им делать. Удручающее зрелище.

– Поскольку «Страна для жизни» держится особняком от СМИ и правозащитников, долгое время не было понятной картины, что и где вообще произошло. Кого задержали? Где они? Что с ними? Это было неизвестно несколько часов. В результате плодились панические слухи: «бьют машины, выволакивают людей! Тридцать человек замели!»

В любом случае, Сергею Тихановскому скорейшего желаю освобождения, а его сторонникам – решительности и солидарности. Все, кто хоть что-то делает — молодцы и заслуживают поддержки.

Более подробно достоинства стратегии Тихановского и его ошибки буду разбирать на своём регулярном стриме в воскресение, 18.00 по Минску. Мне есть много что сказать. Подпишитесь на канал и нажмите колокольчик, чтобы вам пришло уведомление, когда начнётся стрим.