Entries from February 2020 ↓

Не, я не веру. Ня можа быць што гэтыя недаразвітыя жывуць побач са мной, у адной краіне, у адным горадзе.

(на дадзены момант 700 подпісаў)

Пытанню культурнай гегемоніі я ўжо прысвяціў цэлы свой падкаст. Але жыццё падкідывае ўсё новыя прыклады для думак і аналізу.
Вось, напрыклад, падручнік па вывучэнню польскай мовы. Што, падавалася б, можа быць болей нейтральным? Але дзе там.

Праходзім тэму: бізнес. У адным з практыкаванняў нам трэба прачытаць спіс тэставых пытанняў на прадмет, ці гатовыя мы стаць бізнесменамі (маецца на ўвазе, што мы хочам). Пытанні такога кшталту:
– Ці гатовыя вы не мець выходных і працаваць без водпуску?
– Ці гатовыя вы стаяць у кіламетровых чэргах у дзяржаўных установах?
– Ці гатовыя вы да таго, што можаце стаць банкротам?

… і таму падобнае.

Разумееце, у які бок дзьме вецер? Працу бізнесмэна імкнуцца прадставіць як максімальна складаную, адказную і рызыкоўную. Гэта вельмі-вельмі цяжка, не для кожнага а толькі для сапраўдных багатыроў! Упэўнены, што табе гэта трэба? То бок бізнесовец у такім кантэксце прадстае такой сумессю атланта і пакутніка, які дзенна і ночна абліваецца потам і крывёю. Ну не смешна?

Так, я канешне, не спрачаюся, што сапраўды, для таго, каб эфектыўна адбіраць вынікі чужой працы і прымушаць незнаёмых табе людзей быць інструментамі здабычы грошаў ў тваіх руках, трэба вельмі многа працаваць. Сапраўды, гэта няпроста. Але ж ну ё-маё )))

Другі прыклад яшчэ больш яскравы. Тэма: віншаванні. У якасці ілюстрацыі: малюначак, дзе калектыў працоўных віншуе з іменінамі свайго дырэктара, падкідвае на руках і спявае яму віншавальную песенку.
Заўважце, віншуюць дырэктара. Чаму не іншага працоўнага? Чаму не прыбіральшчыу? Не вахцера? Чым яны горшыя?

Віншаванні «паложаныя» толькі чалавеку з уладай. Іменіны працоўнага – руціна. Іменіны дырэктара – здарэнне.

Гэта, дарэчы, выдатна кладзецца ў канву таго, што і ў нас у большасці працоўных калектываў прынята збіраць на падарункі менавіта начальнікам і іх намеснікам, а не шараговым членам калектыву.

Былі ў гэтым падручніку і іншыя цікавыя моманты, нажаль, не дадумаўся ўсё зафоткаць.

Людзям, такім чынам, з самага ранняга ўзросту прывіваюць думку, што існуючы стан рэчаў – нармальны, правільны і слушны, што усё жыццё мець над сабой гаспадара – цалкам натуральна, а самі гэтыя гаспадары вартыя ўсялякай пашаны і павагі. Лукашэнкаўскі рэжым, кажаце, прапаганда..? Як бачыце, капіталізм для сваёй стабільнасці патрабуе не меней прапаганды. І не факт, што без такога татальнага навязвання пэўнай карціны свету капіталістычная сістэма сёння ўвогуле здольная ўтрымацца.

The Athens Exarchia dictrict considered to be a stronghold of the anarchists. It is a space, where squats are standing one by one, and cops try to avoid getting there. It used to be like that for decades, but last few month a government started a large-scale attack on this ungoverned enclave.

On a video Greek comrade says briefly, what is the case, and shows that the spirit of the Athens anarchists is far from being broken.

/ / / / /

Афінскі раён «Экзархія» лічыцца аплотам анархістаў. Гэта месца, дзе сквот стаіць на сквоце, а паліцыя стараецца лішні раз туды не заглядаць. Так было дзесяцігоддзямі, але апошнія некалькі месяц урад пачаў буйнамаштабную атаку на гэты непадкантрольны анклаў. На відэа таварыш з Грэцыі коратка кажа, у чым справа і сведчыць аб тым, што дух афінскіх анархістаў — не зламаць.

Калі рыхтаваў інтэрв’ю з прадстаўніком руха “жывых людзей-суверэнаў” (вось тут відэа, калі не глядзелі, паглядзіце абавязкова), зрабіў нечаканае для сябе адкрыццё. Я-та думаў што гэтыя “грамадзяне СССР”, якія не прызнаюць сучасную Рэспубліку Беларусь з яе законамі, вераць у англасаксонскую змову супраць славян і выдаюць адзін аднаму пасведчанні “жывых людзей” – гэта чыста беларускае вынаходніцтва. Ці постсавецкае. Такая спецыфічная рэакцыя грамадства на немагчымасць супраціўляцца аўтарытарнаму рэжыму звыклымі метадамі.

Аказалася, я памыляўся. Як і ўсе сацыяльна-палітычныя навінкі, рух “людзей-суверэнаў” прайшоў да нас з Захаду. І адкуль бы вы думалі? З таго самага ЗША! У самага логава англасаксонскіх прыгнятальнікаў.

У ЗША існуе рух “суверэнных грамадзян” (Sovereign citizen movement). З’явіліся ў пачатку 1970 у асяроддзі ультраправаха папулісцкага руху «Posse Comitatus».

“Анты-ўрадавыя экстрэмісты, якія вераць, што хаця яны фізічна пражываюць у гэтай краіне, яны – адасобленныя, ці “суверэнныя” ад Злучаных штатаў” – так характэрызуе із ФБР.

Суверэнныя грамадзяне ЗША не плацяць падаткі, не выконваюць рашэнні судоў, нават ставяць сабе “свае” нумарныя бляхі на аўтамабілі. Напрыклад, знакі “Рэспублікі Тэхас” (якой, вядома, не існуе). На гэтым яны не спыняюцца: выдаюць свае судовыя пастановы, фінансавыя паперы і інш., і патрабуюць, каб яны мелі вагу нароўні з дзяржаўнымі. У адказ на любыя спробы дзяржавы іх падавіць, яны, карыстаючыся прабеламі ў законах і прававой казуістыкай, затасківаюць дзяржслужачых па судах. Для гэтага ў ЗША нават прыдумалі назву: “папяровы тэрарызм”.

Аднак не толькі папяровым яны бавяцца. Пасля выбуху ў Аклахоме ў 1995 (тады група ультраправых узарвала перад будынкам федэральнага ўраду грузавік з выбухоўкай, забіўшы 168 чалавек), ФБР пачало моцна пільнаваць гэты рух: адзін з удзельнікаў акцыі, Тэрі Нікалс, быў якраз такім суверэнным грамадзянінам, і нават выйшаў з грамадзянства ЗША праз суд.

ФБР ацэньвае колькасць “Суверэнных грамадзян” у ЗША у прыкладна 100 000 чалавек. Лічба надзвычай высокая, так што, думаю, маюцца на ўвазе не толькі актывісты але і сімпатызанты.

У Германіі аналагічны рух называе сябе “Рейхсбюргерамі” (Reichsbürgerbewegung, грамадзянамі Рейха). Пачаты ён быў у 1985 годзе Вольфгангам Эбелем, начальнікам участка чыгункі ў Заходнім Берліне. Рейхсбюргеры лічаць ФРГ юрыдычнай фірмай (нават называюць яе ААТ “ФРГ”), і настойваюць на тым, што адзінае легітымнае дзяржабразаванне на гэтай тэрыторыі гэта Германскі Рэйх у даваенных межах. Таксама як і “Грамадзяне СССР”, выдаюць адзін аднаму пасведчанні, пашпарты і іншыя дакументы, нават выпускаюць “ордары на арышт” у дачыненні да асобаў, якія ім супрацьстаяць. Спрабуюць ствараць уласныя суды, міністэрствы і іншыя дзяржворганы. То бок постсавецкія суверэны гэта поўная калька з германскіх.

Сваю тэорыю Рейхсбюргеры базіруюць на тым, што Веймарская канстытуцыя 1919 году не была належным чынам адмененая а таксама на выбіральным прачытанні рашэнняў Федэральнага суда Германіі.

Германскія спецслужбы налічваюць у краіне каля 18 000 “рейхсбюргераў” і лічаць, што як мінімум частка з іх звязаная з тамтэйшымі неанацыстамі, вялікая частка руха прытрымліваецца ультраправых і антысеміцкіх пазіцый.

Аналагічныя рухі існуюць як мінімум ў Канадзе, Аўстраліі, Румыніі і Малдове, не кажучы ўжо пра Украіну і Расію. У апошняй, дарэчы, некаторыя падраздзяленні “Грамадзян СССР” прызнаныя экстрэмісцкімі, а іхнія ўдзельнікі сядзяць у турме.

Не трэба быць вялікім сацыёлагам, каб пабачыць падабенствы між рухамі “суверэнаў”, у якой бы краіне яны не былі:

1. Амаль паўсюль – туга па загінулых імперыях, «залатому веку». Раней было лепей! Сённяшнія дзяржавы – слабыя, кепскія, ні на што няздольныя. Гэта тыповы імперскі рэсентымент.

2. Светапогляд, які грунтуецца на тэорыі змовы. Нездарма многія «суверэны» заадно з’яўляюцца антывакцынатарамі, антысемітамі, анты-ГМАшнікамі, прыхільнікамі плоскай Зямлі і г.д.

3. Гэта троху павярхоўныя назіранні, аднак, падаецца, паўсюль касцяк гэтых рухаў складаюць людзі 35+. Вельмі часта – былыя вайскоўцы і іншыя дзяржслужбоўцы.

Каб вытлумачыць прычыну з’яўлення і папулярызацыі такіх рухаў, трэба напісаць асобны артыкул. Але коратка гэта:

а) Складанасць сучаснага свету і празмерная колькасць інфармацыі, што дае вялізарную спакусу пачаць тлумачыць рэчаіснасць праз тэорыі змовы.

б) Занадта раптоўная змена культурных норм у грамадстве, якая выклікае непрыяцце ў людзей, якія ўсё жыццё пражылі пры іншых культурных нормах

в) Расчараванне ў інстытутах ліберальнай дэмакратыі вялікай колькасці людзей, асабліва старэйшага веку. Яны перастаюць успрымацца як інстытуты народнага прадстаўніцтва. Як след – губляюць легітымнасць у іх вачах. Але і згубіўшы яе, працягваюць выконваць карныя, падатковыя і іншыя функцыі. Адпаведна, пачынаюць успрымацца як акупацыйныя ўрады.

Лагічным жа выйсцем тут бачыцца: зрабіць «як было», пабудаваць сваю, «правільную» дзяржаву.

Так што нягледзячы на анты-дзяржаўную, месцамі квазі-вызваленчую рыторыку (беларускія суверэны, напрыклад, увесь час апелююць да Дэкларацыі правоў чалавека) гэтыя рухі адназначна можна аднесці да ультраправых і папулісцкіх. Яны не прапануюць, як анархісты, адмяніць іерархію ў грамадстве, ці, прынамсі, зрабіць яе больш мяккай, як сучасныя лібералы. Усё чаго яны хочуць, гэта пабудаваць такую іерархію, дзе яны – неадаптаваныя да рухомага, плюралістычнага і надзвычай складанага свецу, будуць знаходзіцца наверсе. Як у СССР.

Watch my video, dedicated to a mechanism of the state repressive apparatus!

Why state persecutes radicals? Why it persecutes anarchists more than anyone? What are the concrete aims of the repression and can we avoid the state violence? All answers in my newly dubbed video!