Дачытаў зборнік апавяданняў Сяргея Дубаўца “Русская книга” – падарак на мінулю днюху ад аднаго з паплечнікаў. Усе ж такі пераконваешся, што беларуская літаратура існуе – і шкада, што мы так мала аб ёй ведаем, ды і ў свеце нас мала ведаюць бо, мусіць, не ахвотна перакладаюцца беларускія творы.
У кнізе аўтар разважае над лёсам беларусаў і гістарычнымі сцежкамі нашага народу, праз прызму здарэнняў мінуўшчыны і ўласнага досведу. Канешне, гэта не навуковае даследванне, а хутчэй эмацыйнае адкрыццё. Прынамсі гэтым я магу патлумачыць апераванне даволі адцягнутымі катэгорыямі ў дачыненіі да нацыі, кшталту “порядочності”, “спеласці” і г.д. Нягледзячы на празмерны (як па мне) нацыяналістычны ўхіл кнігі (аўтар ускладае зашмат надзеяў на “беларусізацыю” і яе маральныя вынікі, і прыдае зашмат ўвагі нацыі як панятку, як быццам ад яе растуць усе на свеце характэрыстыкі грамадства, што насамрэч не так), раю, калі сустрэнеце, прачытаць – тым больш зборнік маленькі, можна асіліць за пару дзён.
Асабліва карысна чытаць напярэдадні беларуска-расейскіх вайсковых вучэнняў 🙂
У апошнім “Новым часе” зможаце прачытаць мой артыкул на важную тэму, якая рэдка падымаецца: алкагалізацыя насельніцтва Беларусі як метад палітычнага\сацыяльнага кантролю над ім.
А лепей падпішыцеся на НЧ – і не сапсуйце вочы чытаннем у інтэрнэце 🙂
У журналистов провластных СМИ аврал. Можно сказать, мобилизация. С первого взгляда и не поймёшь, отчего: протестная весна отгремела, Белый Легион сидит, санкции против Лукашенки не вернули. В чем дело?
А дело вот в чем: февральские и мартовские протесты ознаменовались неслыханным ранее широким участием в них анархистов, особенно в Минске. Парни и девушки в черном привлекли внимание прессы, их лозунги активно подхватывались протестующими — простыми людьми с улицы, а жестокие задержания вызвали шквал негодования и общественной поддержки. Вот, в принципе, и все. Нет, анархисты не засквотировали Дворец Независимости, не жгли коктейлями Молотова минский ОМОН и не сподвигли рабочих на захват средств производства. Они просто были ярки и заметны — главным образом благодаря тому, что стали одной из основных мишеней для репрессий. Вот и все.
Однако этого стало достаточно, чтобы государственным СМИ дали команду «Фас!»
А вот в третьей автор, Андрей Муковозчик, дважды упоминает мою скромную персону. Поэтому я решил, что имеет смысл дать ему ответ лично и разобраться — чья же все-таки Анархия мать?
Акцыя анархістаў 1 мая 2010 (падпал банка), па якой дагэтуль, ужо як 7 год гістэрыць Саўбелка і БТ.
Ролік, зроблены невядомымі і выкладзены на Індымедыі. Эфектна 🙂
Сымбалічная атака на будынак Федерацыі прафсаюзаў Беларусі (адзін з эпізодаў па якому я сядзеў – мая віна, нібыта, складалася ў тым што я раздаў кускі брукаванкі “акцыянерам” і здымаў акцыю на камеру 🙂
Дарэчы, падпісывайцеся на мой канал, які так і называецца:
Mikola Dziadok. На ім шмат чаго цікавага, а ў хуткім часе будзе яшчэ больш 🙂
Comments Off on Заліў на свой канал на ютубе некалькі вінрарных відэа
Полностью поддерживаю в этом отношении Михаила Магида:
“Случай с Аминой Акуевой, которая спасла своего мужа, расстреляв киллера, демонстрирует одну простую истину. Только вооруженный человек имеет права. Я не говорю, что он совершенно свободен, но оружие есть необходимое условие свободы и прав человека. Я не понимаю, как человек в здравом уме может быть против легализации короткостволов. Легализация оружия и всеообщее вооружение народа – это такая же естественная вещь, как право на то, чтобы свободно ходить по улицам. Исторически права человека были только у вооруженных людей. Безоружный человек прав по факту не имеет: любой гангстер или уличная шпана могут его поиметь. У бандитов в любой стране ЕСТЬ оружие. А это значит, что разоружить остальных – это отдать их в распоряжение бандитов.
P.S. Да, Акуева тренировалась использовать оружие. Каждый может. Штаны учитесь застегивать? Вот это то же самое.”
Трэці (!) па ліку “разгромны” артыкул дзяржСМІ пра беларускіх анархістаў. Гэта калі не лічыць тэлеперадач.
Звярніце ўвагу на назвы ўсіх артыкулаў:
Першы: “Анархия – мать опасной смуты”
Другі: “Анархия мать порядка, но нужен ли нам такой порядок?”
Трэці: “Анархия – мать…”
У журналістаў і “навукоўцаў” настолькі туга з фантазіяй, што пры слове “анархія” адзіная асацыяцыя ў іх гэта слова “маць”? І чаму іх там на журфаках вучаць? Добра хоць не напісалі “мама стакан портвейна”, але я б і гэтаму не здзівіўся.
