Спрэчкі з нагоды паліткарэктнасці\хэйт спіча з нагоды абрання Трампа ўжо паўціхлі, але мне працягваец думацца на гэтую тэму.
Цікава, як адну і тую ж з’яву можна крытыкаваць з цалкам розных пазіцый.
У ультраправых і антыаўтарытарыяў прадметы крытыкі часта перасякаюцца. Напрыклад, фашысты крытыкуюць класічны рынкавы капіталізм, бо ён дае празмерную палітычную і эканамічную незалежнасць індывідам (не ўсім, канешне, а тым, хто з грашыма), тым самым дазваляе стварэнне альтэрнатыўных дзяржаве цэнтраў сілы: буржуазію, у якой свае інтарэсы і якая пляваць хацела на ўсе высакапарныя ідэалагічныя сентэнцыі. А анархісты крытыкуюць капіталізм за тое, што ён фарміруе сістэмную няроўнасць паміж людзьмі, спрычыняецца да адчуждзення і атамізацыі грамадства, знішчае прыроду.
Альбо ўзяць ліберальную паліткарэктнасць – адносна новую з’яву ў палітычным жыцці. Ультраправыя крытыкуюць яе, бо прынятыя праз яе грамадскія і дзяржаўныя правілы забараняюць ім прама выказваць свае погляды: “жанчынам месца на кухні, підарам – у турме, а неграў трэба адправіць у Афрыку”. Шэраг жа анархістаў (у ліку якіх і я) крытыкуюць крайнія праявы паліткарэктнасці, бо яны фарміруюць цэнзуру (шэраг тэм па змоўчанні нельга абмяркоўваць, бо яны для кагосці “трыгерныя”), замінаюць дыскусіі, якая апрыёры есць падмурак любой дэмакратыі, і змяшчае акцэнты ў сацыяльнай барацьбе прыгнечаных, падштурхоўваючы людзей аднаго гендару\расы\сэксуальнасці змагацца супраць людзей іншых гендараў\рас\сэксуальнасцяў, і тым самым сее варажнечу паміж прыгнечанымі. А таксама прымушае людзей накіроўваць іх імпэт і пасіянарнасць на, мякка кажучы, другасныя пытанні: хто якія назоўнікі ўжывае і якія анекдоты жартуе. Ды якая, нахран, розніца, калі 99% насельніцтва зямлі – па сутнасці рабы, пазбаўленыя капіталам і дзяржавай улады над уласным жыццём?
Для мяне пытанне талерантнасці і паліткарэктнасці гэта пытанне асабістай культуры. Калі камусьці крыўдны мой жарт – хай ён мне аб гэтым скажа, і пры ей\ім я больш так жартаваць не буду. Не ўжываць абразлівыя, напрыклад, для сэксуальных меншасцяў словы ў прысутнасці геяў\лесбіяк – пытанне ветлівасці і элементарнай павагі. Пераносіць жа гэта ўсё ў палітычную плоскасць і называць змаганнем за сацыяльную справядлівасць як мінімум – глупства. Як максімум – контррэвалюцыя.
Калі пачынаюць казаць, што адна нацыя\раса\гендар з’яўляецца прыгнятальнікам у дачыненні да іншай – такая логіка не можа спрыяць вызваленню працоўных, а толькі наадварот, першакджае яму.
White heterosexual man (Белый гетеросексуальный мужчина)
Данная заметка представляет собой короткий комментарий к типичному лево-либеральному высказыванию.: “Утверждение о том, что любой белый гетеросексуальный мужчина – сексист и расист, базируется на том, что существует система угнетения под названием “патриархат”, которая дает белым мужчинам определенные привилегии, которых в этой системе нет у женщин (афро-американцев). Например, в среднем более высокоую зарплату, больше возможностей для карьеры и т.д. ”
***
Абсолютное большинство белых мужчин не являются управленцами, они не контролируют политику, экономику, условия своей жизни и производства, проще говоря, они – наемные полурабы. Не принимая никаких управленческих или политических решений они не могут нести ответственность за то, что им, например, платят больше зарплату.
Они не отказываются получать меньше – а кто от этого отказывается? Миллионы мигрантов, мужчин и женщин, приезжают в США или Францию из арабских стран или Мексики, чтобы получать побольше зарплату, чем у себя на родине. Миллионы женщин и мужчин всех рас переезжают с той же целью из провинции в столицы. Получается, они – тоже угнетатели, раз у них есть привилегии по зарплате? Угнетатели по отношению к африканцам, например? Тогда получается, что американские негры – угнетатели африканских негров, верно?
А кто тогда – не угнетатель? Как насчет мужчин и женщин в Африке, переезжающих из беднейших районов в столичные сравнительно богатые районы или из бедной деревни в богатую? У левых либералов получается, что все люди в мире- угнетатели, кроме больной спидом черной батрачки, лесбиянки из самой бедной африканской деревни. Такое понимание угнетения призвано скрыть настоящее разделение – между управляющим классом, который ворочает триллионами и основной массой трудящегося населения. Левые либералы постоянно разжигают конфликт между белыми и черными работниками, между мужчинами и женщинами, и делают это так же эффектно, как белые расисты.
.
P.S. Сказанное не означает, что не существует такого явления, как белый расизм. Существует. Так же существует черный расизм.
На “Новым Часе” апублікаваны мой артыкул аб журналісцкім расследванні Шэйна Баўэра, які ўладкаваўся ў прыватную турму Він наглядчыкам і правёў там чатыры месяца.
Параўнанне беларускіх турмаў і прыватных (!) амерыканскіх. З аналізам і высновамі (як і заўсёды 🙂
1. 8 октября Славяносербске, Луганской области, застрелен командир взвода и начальник администрации Славяносебрска Армен Багирян, а также несколько его приближенных. – http://www.rosbalt.ru/world/2016/10/08/1556890.html
2. 16 октября ликвидирован один из лидеров сепаратистов полевой командир В̶а̶т̶о̶р̶ы̶л̶а̶ Арсений Павлов (Моторола).
3. На следующий день в Абхазии, в здании сухумского телецентра от взрыва СВУ погибает Сергей Тарасенко – один из близких сподвижников Павлова. – http://nn.by/?c=ar&i=179157
4. Вчера: Путин согласился на ввод вооруженной миссии ОБСЕ на Донбасс и, как следствие, с контролем ею российско-украинской границы -http://news.tut.by/world/516705.html
О чём это говорит? Судя по всему, проект “Новороссия” ВСЁ. Идёт целенаправленное уничтожение неподконтрольных и даже потенциально неподконтрольных полевых командиров. Выскочек. Конечно, Путин может и врать, и, скорее всего, будет всячески оттягивать выполнение этого соглашения. Но неизбежность всё равно будет наступать на пятки и толкать в спину. Вероятнее всего, готовится тотальный слив Донбасса – при этом скинуть прикуп на ОБСЕ намного выгодней, чем отдать Донбасс напрямую Украине. Так электорату можно преподнести себя миротворцем, а не прагматиком, предающим ближайших союзников. Когда же СБУ будет чистить “ДНР” и “ЛНР” от сепаров, пачками отправляя их в тюрьмы – российское население уже будет занято совсем другой телекартинкой, например какими-нибудь очередными “успехами” в Сирии.
Всё это Путин делает не от большого гуманизма – думаю, он понимает, что снятие санкций необходимо как воздух. Но произойдёт ли он при таком мощном КГБшно-фашистском лобби во власти – большой вопрос.
Калі б даследчыкі правялі дыскурс-аналіз выказванняў беларускіх чыноўнікаў і прэзідэнта, як вы думаеце, якое слова апынулася б у топе па ўзроўню паўтораў?
Я думаю – «стабільнасць».
Паняцце стабільнасці – краевугольны камень псеўда-ідэялогіі беларускай дзяржавы. Яно паўтараецца ў кожным выступе Лукашэнкі, кожным спічы БТ-шных «палітолагаў» і «экспертаў», ледзь не ў кожным выпуску навін скланяецца на ўсе лады.
Кнігі сталінскага перыяду, асаблівы датычныя гісторыі, можна выявіць, нават калі не глядзець на год выдання.
Таталітарная проза (хацеў напісаць “непаўторная”, але нажаль зараз яе паўтараюць, ды яшчэ як) сваеасаблівая такімі рысамі як пагарда да асобы, пракламацыя нястрыманага ідэялагічнага пафасу, прыродная нянавісць да ўсяго стыхійнага і непадкантрольнага, адсутнасць полутаноў – ёсць толькі чорнае (ворагі) і белае (мы), і, вядома, стварэннем абавязковых іспалінскіх канструктаў, такіх як Гістарычная неабходнасць, Вайна, Час – якія раструшчваюць асобныя жыцці разам з маральнымі нормамі. Чалавек у такіх “мастацкіх” тэкстах – толькі сродак, але ніколі не мэта.
Вось зацаніце самі две маленькія вытрымкі з кнігі Д.М.Фурманава “Чапаеў”.
