Чаму частка апазіцыі раптам перастала крытыкаваць беларускую ўладу і крытыкуе толькі расейскую? Ці дапамогуць нацыянальныя каштоўнасці стаць нам больш свабоднымі? Хто і навошта загнаў нас у ілжывую дыхатамію “Лукашэнка альбо Пуцін”?
Аб гэтым – мой артыкул на “Новым Часе”.
Entries Tagged 'Аналітыка' ↓
Скажы мне, хто твой вораг і я скажу хто ты
January 28th, 2017 — Аналітыка, Палітыка
Policy making in Hamas
January 25th, 2017 — Аналітыка
If some of you are interested in Middle East politics, you can read my little research about policy making in Hamas. The topic is quite specific, therefore information was quite hard to find, but I have done it.
I have accomplished the research about 3 month ago in the university as a regular semester work, but as a lot of efforts were made to accomplish it, now I would like to make it public.
Анархісты не левыя
January 25th, 2017 — Аналітыка
Палітычная навука традыцыйна разглядае анархізм як адну з разнавіднасцяў сацыялізму, працягваючы, у адпаведнасці з шаблонамі 2-й паловы ХІХ ст., падзеляць усе палітычныя ідэалогіі на 3 групы: сацыялізм, лібералізм, кансерватызм. Але гэта ў корні няверна: анархізм павінен разглядацца як цалкам самастойная палітычная ідэалогія, і на тое есць мноства прычын, асноўная з якіх наступная: анархізм не мае на ўвазе захоп дзяржаўнай улады для таго, каб быць пераўтвораным у жыццё.
Выдзяліўшыся з сацыялізму ў 1872 годзе, з выключэннем Бакуніна з І Інтэрнацыяналу, анархізм працягнуў аддаляцца ад сацыялізму літаральна ва ўсім: у рыторыцы, задачах, метадах і маральна-філасофскіх устаноўках. У той час як ужо да пачатку ХХ ст. мэйнстрымам у сацыялістычным руху стала рэфармісцкая сацыял-дэмакратыя, што была арыентаваная на заваяванне сац.-дэм партыямі месцаў у афіцыйных органах улады, анархізм працягваў настойваць, што адзінымі органамі ўлады могуць быць толькі свабодныя саветы працоўных, што дзейнічаюць на прынцыпах прамой дэмакратыі і ніколі не адракаўся ад пастулату: усе трансфармацыі грамадства а ў гэтым напрамку павінны адбывацца рэвалюцыйным шляхам, знізу, а не па ўказцы нейкіх партый ці элітаў, няхай нават самых «працоўных».
Канчатковы разрыў паміж анархізмам і сацыялізмам аформіўся ў 1917-1921 годах у Расеі а потым яшчэ больш замацаваўся ў здарэннях Грамадзянскай вайны ў Гішпаніі ў 1936-39, калі анархізм і сацыялізм уступілі ў прамое супрацьстаянне з-за супярэчнасці не толькі сродкаў але і мэт.
Расейскія анархісты П.Аршынаў і В.Волін ужо ў 1920-1930х у сваіх працах адракаліся і адмяжоўваліся ад сацыялізму, толькі час ад часу дадаючы да яго эпітэт «дзяржаўны», маючы на ўвазе пад недзяржаўным сацыялізмам анархісцкі грамадскі лад.
Сёння паміж анархізмам і сацыялізмам ляжыць пустэча, якую ў прынцыпе наўрад ці можна пераадолець. Сацыялізм па-ранейшаму прадстаўлены мэйнстрымам у выглядзе партый, што арыентаваныя на захоп дзяржаўнай улады, усё адрозненне якіх ад ліберальных і кансерватыўных складаецца ва ўзмацненні ролі дзяржавы ў эканоміцы, а таксама, ў выглядзе невялікага электаральнага бонусу, надзялення шэрагу меншасцяў некаторымі правамі, якія раней адсутнічалі (напрыклад амаль усе левыя партыі абяцаюць дазволіць гей-шлюбы). Рэвалюцыйны сацыялізм, у сваю чаргу – маргінальная плыня, што прадстаўленая мааісцкімі, трацкісцкімі і сталінісцкімі групоўкамі, якая выступае за пераход да камунізму, зноў жа, пры ўмовах захопу самімі рэвалюцыянерамі ўсіх рычагоў кіравання дзяржавай.
Анархізм, у сваю чаргу, сёння прадстаўлены, як мінімум у двух іпастасях: культурна-філасофскай і сацыяльна-палітычнай. Першая крытыкуе капіталізм і дзяржаву больш за насаджэнне ў грамадстве культу спажывання, за падаўленне творчых імпульсаў і спантаннасці чалавека. Прадстаўленая яна пераважна субкультурнымі рухамі і творчымі ініцыятывамі, што выступаюць за альтэрнатыўны лад жыцця, радыкальнымі адгалінаваннямі фемінісцкага альбо экалагісцкага руху. Многія з гэтых груп і рухаў называюць сябе не анархісцкімі а «антыаўтарытарнымі», «левымі» альбо ўвогуле ніяк не называюць, але з’яўляюцца менавіта анархісцкімі па сваёй рыторыцы і філасофіі.
Другая іпастась – арганізацыі і групы рэвалюцыянераў, якія ставяць акцэнт на класавай няроўнасці, эксплуатацыі працоўных і сацыяльнай несправядлівасці. Яны сыходзяць з прынцыпаў класавай барацьбы, вядуць прапаганду ў калектывах працоўных, на сходах, рухах і аб’яднаннях людзей, дзейнічаюць сумесна з імі для абароны сваіх правоў, удзельнічаюць у вулічных акцыях, высоўваюць лозунгі радыкалізацыі барацьбы працоўных.
У рамках пэўных дыскурсаў дзве гэтыя іпастасі, вядома, перакрыжоўваюцца – анарха-камуністы – прыхільнікі класавай барацьбы гэтаксама крытыкуюць дыскрымінацыю жанчын альбо спажывецкае грамадства, прыхільнікі больш «творчай» плыні таксама ўдзельнічаюць у вулічных акцыях.
Такім чынам, палітычная (г.зн. тая, што мае дачыненне да ўлады) сфера з’яўляцца толькі адной са сфер дзеяння анархізму. Але нават у ёй анархізм, у адрозненні ад сацыялізму, мае на ўвазе не барацьбу за ўладу, якую, нібыта, трэба аддаць ягоным прыхільнікам, каб Анархія наступіла, а перадачу ўсёй паўнаты ўлады органам народнага самакіравання, што будзе азначаць спыненне існавання ўлады ў том выглядзе, у якім яна ёсць зараз.
Вясна 2015
Новая серыя публікацый
January 23rd, 2017 — Аналітыка
З сенняшняга дня пачынаю публікацыю сваіх артыкулаў і нататак, напісаных у 2012-2015 гадах, якія раней нідзе не публікаваліся. Проста сядзеў і запісваў свае думкі. Хоць гэта была адносна даўно, актуальнасці яны, думаю, не згубілі.
___
Самы распаўсюджаны метад падаўлення любога паўстання (калі яно рэальна пагражае элітам і адсутнічаюць сілы для непасрэднага і хуткага ягонага гвалтоўнага падаўлення), складаецца з наступных крокаў:
1) Прыняцце шэрагу патрабаванняў паўстаўшых – тых патрабаванняў, які не прынцыповыя для кіруючага класу.
2) Шляхам дыпламатыі і дэманстрацыі сілы падзел паўстаўшых на 2 лагеры: радыкалаў і памяркоўных, і вывад памяркоўных (гэта значыць тых, хто задаволены кампрамісам) з непасрэднай барацьбы. Часта магчымы ўваход найбольш лаяльных з памяркоўных у склад кіруючай эліты.
3) Знішчэнне астатніх інсургентаў, што не складзе цяжкасцяў, бо перад гэтым колькасць іх зменшылася за кошт вываду з барацьбы «памяркоўных».
4) – апцыянальна- абяцанні, якія былі даныя памяркоўным, не выконваюцца, самыя актыўныя з іх знішчаюцца (што зноў жа не вельмі складана, бо радыкалы, якія маглі б супрацьздейнічаць, таксама знішчаныя) адбываецца агульнае ўзмацненне рэпрэсій, «закручванне гаек» з мэтай пазбегнуць новага паўстання.
2014
Ці трэба дыскутаваць з ультраправымі?
January 19th, 2017 — Аналітыка
Што важнейшае, прынцып свабоды слова ці барацьба супраць рэакцыйнай ідэалогіі? Такім пытаннем я задаўся сам для сябе на фоне назірання за заходнім палітычным жыццём. Нечакана, калі глядзіш на амерыканскія\заходнееўрапейскія СМІ і палітычных блогераў, на тую павестку, якую яны фармулююць, складываецца ўражанне, што галоўнымі апалагетамі свабоды слова з’яўляюцца правыя (рэспубліканцы, “анарха”-капіталісты, кансерватары), што, згадзіцеся, увогуле для правых неўласціва, бо яны ва ўсе вякі былі праціўнікамі грамадзянскіх свабод. У той жа час як левыя і левалібералы, выкарыстоўваючы ў якасці нагоды абарону правоў жанчын і меншасцяў, “барацьбу супраць дыскрымінацыі” імкнуцца гэтую свабоду абмежаваць. За прыкладамі далека хадзіць не трэба. Напрыклад, у Германіі вас будуць судзіць за адмаўленне Халакоста і апраўданне нацызма. У шэрагу еўрапейскіх краін прынятыя законы законы супраць г.зв. “hate speech” (мовы нянавісці). У ЗША такія законы, наколькі ведаю, не існуюць, але там ролю цэнзараў выконвае леваліберальная моладзь (пераважна, студэнты), аб’яднанні і рухі за правы меншасцяў. Ва ўніверсітэтах і публічных прасторах яны актыўна зрываюць выступы нават не нацыстаў а проста правых кансерватараў (якіх яны прыраўніваюць да нацыстаў), любых крытыкаў ісламу і фемінізму. Усё гэта пад штандарам барацьбы з нянавісцю і фашызмам. Абвінавачанняў у цэнзуры і прыцісканні свабоды слова яны не прымаюць, бо кажуць “ніякай свабоды слова для нацыстаў” (прытым, як я ўжо пісаў, крытэр нацыста вельмі шырокі: любы хто, напрыклад, кажа аб такой з’яве як чорны расізм, запісваецца ў нацысты), і для іх пытанне, пастаўленае ў пачатку гэтага тэксту, не стаіць: той, хто прытрымліваецца дыскрымінацыйных поглядаў (ці поглядаў, якія здаюцца ім дыскрымінацыйнымі) выказвацца не можа, яму можна ўсімі сродкамі закрываць рот.
Рэвалюцыя ў Нохчытлане
January 12th, 2017 — Аналітыка
Паплечнікі перавялі вялізнае інтэрв’ю з двума удзельнікамі самакіравання Нахчытлана (штат Оахака, Мексіка). Мясцовае насельніцтва выгнала з гораду ўрад і мафію, і ўсталявала Народную асамблею – орган, які спалучае прынцыпы прамой і прадстаўнічай дэмакратыі. Дэ-факта, ў горадзе адбылася анархісцкая рэвалюцыя.
https://pramenofanarchy.wordpress.com/2017/01/11/%d1%81%d0%b0%d0%bc%d0%be%d1%83%d0%bf%d1%80%d0%b0%d0%b2%d0%bb%d0%b5%d0%bd%d0%b8%d0%b5-%d0%b2-%d0%bd%d0%be%d1%87%d0%b8%d0%ba%d1%81%d1%82%d0%bb%d0%b0%d0%bd%d0%b5-%d0%be%d0%b0%d1%85%d0%b0%d0%ba%d0%b0/
Основательная и качественная статья. Советую.
December 29th, 2016 — Аналітыка
“Режим проводит формирование идентичности, а не беларусизацию в представлении национально-ориентированной демократической интеллигенции. Эти два процесса, как говорят в Одессе, таки две большие разницы. Никто во властных кабинетах не связывает «умеренный национализм» режима с демократией. Скорее наоборот — это способ удержания власти. А примеров авторитаризма, щедро замешанного на национальной идее в недавней истории (и современности) хоть отбавляй – вопрос лишь в выборе пропорции «национальных добавок» для удержания власти.”
Про крепость и долину
December 11th, 2016 — Аналітыка
Очень умная заметка от Михаила Магида.
“Про крепость и долину.
Мне очень не нравится у значительной части современных левых (за всех говорить не буду, но у какой-то части) постоянная мания что-то запрещать. При этом используется манипулятивная тактика, известная как “Крепость и долина”.
Cуть очень проста. Мы запираемся в хорошо защищенной крепости, когда нас атакуют, и выходим из нее, изгоняя критиков с равнины, когда их внимание ослабевает.
Классический пример применения такой тактики – большевизм. Сначала делается общее утверждение, против которого мало что можно возразить. Оно вполне разумно и многим симпатично: “Вы ведь не против общества с высокразвитыми технологиями, где действует принцип от каждого по способностям, каждому по потребностям?” (Крепость). Затем, в условиях, когда они получают определенные симпатии, они начинают добавлять то, что ранее не решались сказать, занимая со своими сторонниками (число которых выросло) долину и вытесняя критиков (внимание которых ослабло): “Пожалуй, для того, чтобы реализовать коммунизм, нам придется запретить все остальные социалистические и несоциалистические партии, посадить в тюрьму или выслать их стороников”. (Долина).
Или, например: “Феминистки? Мы за равноправие женщин. Разве кто-то в здравом уме станет возражать против наших прогрессивных требований?” (Крепость). Затем начинается дискриминационный натиск на оппонентов: “Мы должны запретить любые изображения женщин, которые мы сочтем сексуализированными. ” (Долина).
P.S. Движения угнетенных, набирая власть, способны иногда становиться теми еще угнетателями – самые яркие примеры большевики и сионисты.
P.P.S Не утверждаю, что все феминистки это поддерживают, встречал тех, кто не поддерживает.”
Источник: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=984994868271528&set=gm.1142032565915087&type=3
Файны артыкул падштурхнуў мяне да шэрагу ўспамінаў і разважанняў
December 1st, 2016 — Аналітыка
Файны артыкул падштурхнуў мяне да шэрагу ўспамінаў і разважанняў.
Сапраўды, “дарослы свет” у асобе дзяржавы звычайна ўспрымае дзяцей і падлеткаў як ніжэйшых па гіерархічнай лесвіцы істот, якіх варта “вучыць жыццю” як мага больш жорсткімі метадамі, якіх трэба караць і сароміць, выхоўваць у рабалепнай павазе да “старэйшых” і да сістэмы нормаў грамадства, у якую яны прыйшлі. Асабліва гэтая ўласцівасць развітая ў ментоў, што можна бачыць па апошніх выпадках у Лоеве і ў Мінску.
Псіхалагічныя чыннікі такіх паводзін, думаю, варта шукаць у паранаідальнай нянавісці аўтарытарных асобаў з ліку дарослых да ўсяго, што вытыркаецца з агульнай масы, да некантраляваных паводзінаў падлеткаў і дзяцей, да іх нефарматнасці, непасрэднасці, іх натуральнай свабоды і нежадання падпарадкоўвацца навязаным звонку нормам.
Тыя з дарослых іх, хто надзелены ўладай, проста шалеюць, калі бачаць што нейкі “сапляк”\”саплячка” робяць паводзяць сябе не так як усе, не падпарадкоўваюцца, не лізаблюдзяць, не прызнаюць іх аўтарытэт – не важна ў якой форме: паляць электронныя цыгарэты, бахаюць петарды ля школы ці гуляюць на вуліцы дапазна. Адтаго і вапяць “ревнители порядка”: “наказать!”, “родителей в школу!”, “на учет тебя поставим!” і таму падобнае, а тое і проста б’юць, бо так прасцей. Магчыма, такія паводзіны, у сваю чаргу, есць кампенсацыя за свае так і не рэалізаванае жаданне быць свабоднымі і непасрэднымі. Кшталту, “я не змог – не не дам і табе!”, “мы жылі ў гаўне – і вы павінны!”
Зноў падкрэслю, што ў ментоў гэтая нянавісць да ўсяго непадкантрольнага (а падлеткі менавіта такімі і з’яўляюцца) дасягае апагею. Першае ў маім жыцці знаёмства з міліцыяй адбылося, калі мне было гадоў дзевяць. Я ішоў па вуліцы ў Гомелі, заўважыў банкамат (тады, ў 1997 годзе яны былі яшчэ ў навінку) і вырашыў з ім “пагуляцца”. Проста ад балды пачаў націскаць на розныя кнопкі і не заўважыў як ззаду падышоў мент. Груба, з матам, ён мяне проста адштурхнуў адтуль і сказаў “валіць адсюль”. Я быў проста шакаваны: што я яму зрабіў? Гэты выпадак моцна ўрэзаўся ў памяць.
Адзін знаёмы распавядаў мне пра здарэнне з дзяцінства – ужо ў Мінску. Малы, ён аднойчы ўвечары выйшаў на балкон. Бацькоў дома не было. З балкону ён пабачыў, як на вуліцы мент збівае дручком чалавека. Ён спужаўся і забег назад у хату. Пабачанае сталася для яго сапраўднай псіхалагічнай траўмай і, як сам ён кажа, першай прыступкай на шляху да таго, каб стаць анархістам.
Неприкасаемые в тюремной иерархии\ Niedotykalni w hierarchii więziennej.
November 29th, 2016 — Аналітыка
Мою статью “Неприкасаемые в тюремной иерархии” перевели на польский язык. Спасибо товарищам из АЧК-Варшава!
Więzienia w Białorusi. Niedotykalni w hierarchii więziennej.
Temat więziennego systemu kastowego jest często podnoszony przez media w ostatnich czasach, często jest też dyskutowany w połączeniu z więźniami politycznymi. Jednak prawie wszystkie osoby, które piszą na ten temat, wiedzą o tym z historii byłych więźniów albo używają popularnych stereotypów społecznych. W rezultacie pojawia się wiele błędów i fałszywych wyobrażeń.
Celem tego artykułu jest naświetlenie niektórych aspektów tego złożonego i wieloaspektowego zjawiska nieformalnej hierarchii w białoruskich więzieniach.
