Мір, каханне, кактэль молатава.

Тыя з дарослых іх, хто надзелены ўладай, проста шалеюць, калі бачаць што нейкі “сапляк”\”саплячка” робяць паводзяць сябе не так як усе, не падпарадкоўваюцца, не лізаблюдзяць, не прызнаюць іх аўтарытэт – не важна ў якой форме: паляць электронныя цыгарэты, бахаюць петарды ля школы ці гуляюць на вуліцы дапазна. Адтаго і вапяць “ревнители порядка”: “наказать!”, “родителей в школу!”, “на учет тебя поставим!” і таму падобнае, а тое і проста б’юць, бо так прасцей. Магчыма, такія паводзіны, у сваю чаргу, есць кампенсацыя за свае так і не рэалізаванае жаданне быць свабоднымі і непасрэднымі. Кшталту, “я не змог – не не дам і табе!”, “мы жылі ў гаўне – і вы павінны!”

Зноў падкрэслю, што ў ментоў гэтая нянавісць да ўсяго непадкантрольнага (а падлеткі менавіта такімі і з’яўляюцца) дасягае апагею. Першае ў маім жыцці знаёмства з міліцыяй адбылося, калі мне было гадоў дзевяць. Я ішоў па вуліцы ў Гомелі, заўважыў банкамат (тады, ў 1997 годзе яны былі яшчэ ў навінку) і вырашыў з ім “пагуляцца”. Проста ад балды пачаў націскаць на розныя кнопкі і не заўважыў як ззаду падышоў мент. Груба, з матам, ён мяне проста адштурхнуў адтуль і сказаў “валіць адсюль”. Я быў проста шакаваны: што я яму зрабіў? Гэты выпадак моцна ўрэзаўся ў памяць.

Адзін знаёмы распавядаў мне пра здарэнне з дзяцінства – ужо ў Мінску. Малы, ён аднойчы ўвечары выйшаў на балкон. Бацькоў дома не было. З балкону ён пабачыў, як на вуліцы мент збівае дручком чалавека. Ён спужаўся і забег назад у хату. Пабачанае сталася для яго сапраўднай псіхалагічнай траўмай і, як сам ён кажа, першай прыступкай на шляху да таго, каб стаць анархістам.

Альбо ўзяць ліберальную паліткарэктнасць – адносна новую з’яву ў палітычным жыцці. Ультраправыя крытыкуюць яе, бо прынятыя праз яе грамадскія і дзяржаўныя правілы забараняюць ім прама выказваць свае погляды: “жанчынам месца на кухні, підарам – у турме, а неграў трэба адправіць у Афрыку”. Шэраг жа анархістаў (у ліку якіх і я) крытыкуюць крайнія праявы паліткарэктнасці, бо яны фарміруюць цэнзуру (шэраг тэм па змоўчанні нельга абмяркоўваць, бо яны для кагосці “трыгерныя”), замінаюць дыскусіі, якая апрыёры есць падмурак любой дэмакратыі, і змяшчае акцэнты ў сацыяльнай барацьбе прыгнечаных, падштурхоўваючы людзей аднаго гендару\расы\сэксуальнасці змагацца супраць людзей іншых гендараў\рас\сэксуальнасцяў, і тым самым сее варажнечу паміж прыгнечанымі. А таксама прымушае людзей накіроўваць іх імпэт і пасіянарнасць на, мякка кажучы, другасныя пытанні: хто якія назоўнікі ўжывае і якія анекдоты жартуе. Ды якая, нахран, розніца, калі 99% насельніцтва зямлі – па сутнасці рабы, пазбаўленыя капіталам і дзяржавай улады над уласным жыццём?

Для мяне пытанне талерантнасці і паліткарэктнасці гэта пытанне асабістай культуры. Калі камусьці крыўдны мой жарт – хай ён мне аб гэтым скажа, і пры ей\ім я больш так жартаваць не буду. Не ўжываць абразлівыя, напрыклад, для сэксуальных меншасцяў словы ў прысутнасці геяў\лесбіяк – пытанне ветлівасці і элементарнай павагі. Пераносіць жа гэта ўсё ў палітычную плоскасць і называць змаганнем за сацыяльную справядлівасць як мінімум – глупства. Як максімум – контррэвалюцыя.