Тут у моих френдов назревает целый интернет-флешмоб на тему “красные и анархисты”. Присоединюсь и я.
Первый мой опыт общения со сторонниками марксизма-ленинизма был достаточно ранним. Моя политическая социализация происходила в 2003-2006 года на форуме avtonom.org, которого уже давно нет в живых. Его юзеры были преимущственно из России.
Стоит иметь ввиду, что после развала совка тогда прошло совсем немного времени и в России еще жили (а кое-где даже цвели) всевозможные ВКП(б), секции Четвертого интернационала, Социалистические сопротивления, АКМ и иже с ними. Издавались газеты, красные флаги мелькали на акциях. И на форуме анархистов этой публики было достаточно – приходили агитировать в свои организации и переубеждать нас – “неправильных”, “неоформившихся”, как им казалсь.
Первое что в них поразило – фантастическое доктринёрство и догматизм. Они считают себя обладателями абсолютной истины. Самый железный аргумент в любом споре – цитата из Ленина или Маркса. Если Ленин сказал ТАК – разве можно сомневаться?
Из воспоминаний Нестора Махно. Демонстрации в Гуляйполе 1 мая 1917.
“Демонстранты были настолько многочисленны, что их шествию не видно было конца. После того, когда вынесли резолюцию “Долой правительство и все партии, стремящиеся нам навязать этот позор…” и двинулись по улицам с песней марша анархистов, они проходили несколько часов беспрерывными рядами в 5–8 человек.
Настроение было настолько приподнято и направлено против правительства и его агентов, что политиканы из Общественного комитета, офицеры из пулеметной команды, за исключением двух любимцев солдатской массы — анархиствующего Шевченка и артиста Богдановича, ВСЕ попрятались в штабе сербского полка, а милиция, которая за все время своего существования никого еще не арестовывала, разбежалась из Гуляйполя.
Анархисты сделали доклад массе демонстрантов о чикагских мучениках-анархистах. Демонстранты почтили их память коленопреклонением и попросили анархистов вести их сейчас же в бой против правительства, всех его агентов и буржуазии.
Абяцаў я вам аб’ёмны пост пра пост-праўду ў маім жыцці. Трымайце яго.
Нядаўна паглядзеў дыскусію ў клубе Святланы Алексіевіч на тэму таго, што такое пост-праўда як што яна нясе соцыуму. Надзвычай важная тэма, лічу, якая адназначна вартая далейшых даследванняў і аналізу. https://www.facebook.com/svaboda.org/videos/1531819073509017/ – глядзець.
Тэма блізкая мне яшчэ і таму, што не так даўно я меў магчымасць сутыкнуцца з прыкладамі ўкаранення пост-праўды і альтэрнатыўных фактаў у грамадскую свядомасць «ў працэсе», фактычна ў лабараторных умовах.
У жніўні 2014 года я пераехаў з камеры №128, дзе прабыў 1 год і 5 месяцаў, у камеру №120. Розніца паміж імі была істотная. Першая – на чатыры чалавекі, другая – на 10.
Якой была грамадска палітычная атмасфера ў краіне, у інфармацыйнай прасторы, асабліва расейскай, у жніўні 2014-га вы, думаю, памятаеце лепш за мяне.
Калі я заехаў у 120-ю, усё тамашняе насельніцтва, 9 чалавек, ужо паўгады як глядзела расейскія каналы.
Тут.бай замазаў пікселямі анархісцкі сайт у навіне, бо ён унесены ў спіс экстрэмісцкіх. Цікава, а калі слова “анархісты” прызнаюць экстрэмісцкім, як тады пра іх будуць пісаць навіны? “Акхе-кхе-исты провели акцию?”
Вельмі слушны артыкул. Іншы раз бывае цяжка растлумачыць замежным таварышам, што ты сябруеш\падтрымліваеш зносіны з нацыяналістам. Для іх гэта выглядае так, што ты талерантны да ксенафобаў, расістаў, мігрантаненавіснікаў. Але ж сапраўды, у Беларусі любы чалавек, што размаўляе на беларускай мове аўтаматычна атрымлівае ярлык нацыяналіста, хаця насамрэч ён, магчыма, палітычна не мае нічога агульнага з нацыяналізмам.
Хаця, дзеля праўды, трэба дадаць што расістаў і ксенафобаў сярод бел.нацыяналістаў таксама хапае – дастаткова глянуць каменты на Нашай Ніве пад любым артыкулам пра мігрантаў.
За што люблю грэцкіх анархістаў (акрамя ўсяго іншага), што яны не баяцца ісці ў рукапашную з цяжка ўзброеным спецназам.
Афіны. Пазаўчора
_______
What I love Greek anarchists for (among other) – they do not afraid to come in a melee foght in with a heavy-armed riot police.
Athens. Day before yesterday.
Comments Off on Грэцкія анархісты\Greek anarchists
Усё, да чаго датыкаўся Мідас, пераўтваралася ў золата. Усё, да чаго датыкаецца МУС РБ, пераўтвараецца ў гаўно. Вырашыла некая мянтоўская галава на плячах з вялікімі зоркамі, што трэба “развянчаць” анархістаў на больш сур’езным, акадэмічным узроўні, каб і інтэлектуалы нашыя беларускія адвярнуліся ад “енціх хуліганав”. Прыцягнулі цэлага спецыяліста з Адміністрацыі прэзідэнта, навуковага супрацоўніка, дацэнта з 16-цю навуковымі публікацыямі. Стараліся. Але ў выніку ўсё роўна атрымалася г…. (спойлер: інакш і быць не магло)
“По данным ГУБОПИК МВД численность лидеров анархистов в настоящее время составляет порядка 15-20 человек. […] Условно среди них можно выделить три группы. К первой группе можно отнести анархистов со стажем, имеющих опыт революционной борьбы. У них уже имеются устойчивые связи с Западом, часть из такой молодежи, причем не обязательно из состоятельных семей, там и учиться. Они претендуют на значительный статус в будущем анархистском обществе, если такое время в Беларуси придет.”
