Entries Tagged 'Аналітыка' ↓

Альбо некалькі словаў аб тым, як рэалізаваць сваё права на самаабарону.

Працэс над Святаславам Барановічам, які атрымаў тры гады калоніі за тое, што дапамагаў анархістам адбівацца ад шунявак, стаў унікальным у сваім родзе. Гэта – дэманстратыўны і выразны месендж ад улады ўсім, хто спрабуе паставіць сябе нараўне з ёй. І месендж гэты быў – для тых, хто не зразумеў – яшчэ раз выказаны Шуневічам: «Усе, хто будзе кідацца бараніць, будуць і надалей атрымліваць». Такім чынам, суд над Барановічам гэта дэманстратыўны і паказальны суд над мужнасцю, смеласцю, сумленнем. Прысуд Барановічу – прысуд самой ідэі аб тым, што ў дзяржаве людзі могуць быць роўныя перад законам.

Аналізаваць гэтую справу, зрэшты, няма чаго. Можна было б паўтарыць банальнасці аб тым, што дзяржава сцвярджае сваю манаполію на гвалт, адбірае ў людзей правы распараджацца сваімі жыццямі і бяспекай і гэтак далей. Але ўсе гэта інтуітыўна ведае кожны, хто жыве ў Беларусі.

Я хацеў бы сканцэнтравацца на іншым: што трэба рабіць для таго, каб не быць асуджаным як Барановіч?

Зразумела, перад чалавекам, які бачыць гвалт, заўсёды стаіць дылема – паспрабаваць спыніць яго, абараніць нявінных, альбо прайсці міма, зрабіць выгляд, што твая хата с краю. Барановіч абраў першае і, нягледзячы на тое, што прызнанне віны і пакаянне трохі змазала ўражанне ад яго мужнага ўчынку, ён усе роўна застаецца прыкладам сумлення і здаровага радыкалізму. Аднак відавочна, што тры гады – занадта высокі кошт за пару плюх міліцэйскаму гопніку. І разуменне таго, што табе прыйдзецца на такі працяглы тэрмін расстацца з сям’ёй, сябрамі і звычным укладам жыцця можа многіх спыніць ад такіх праяваў мужнасці – зрэшты, на гэта і разлічвае ўлада.

Дык што ж рабіць? Ісці на кампраміс з сумленнем і годнасцю? Дазваляць мярзотнікам збіваць сябе і астатніх? Я думаю, гэта горшае выйсце з усіх магчымых. Адпор можна і трэба даваць, але рабіць гэта варта так, каб максімальна знізіць свае шансы трапіць пад рэпрэсіўны каток.

Не буду зараз разбіраць менавіта выпадак у тралейбусе (варта падкрэсліць што анархісты, у адрозненні ад ліберальнай апазіцыі, не лічаць, што самаабараняцца можна толькі ад ментоў у цывільным; мы не думаем, што нашэнне формы дае права мусару збіваць нас) – прывяду канкрэтныя метады, правераныя часам, таго, як можна даваць адпор уладзе і пры гэтым знізіць верагоднасць пакарання:

1. Скрываць твар. Адкрываючы твар ты шматкроць спрашчаеш працу мусарам па тваёй ідэнтыфікацыі. Невядома, ці была б увогуле «справа Барановіча», калі б сам Святаслаў, як анархісты, якіх ён бараніў, меў на твары маску. Твар адкрыты, кругом відэакамеры – чаму б не апазнаць самага смелага «байца» і не ўчыніць над ім дэманстратыўны суд?

2. Непрыкметна апранацца. Не дарма анархісты ўсяго свету сфарміравалі тактыку «Чорнага блоку» – калі ўсе апранаюцца ў чорнае, пажадана як мага больш аднолькавае. Калі ўсе апранутыя як адзін, ідэнтыфікацыя вельмі ускладняецца, прыцягнуць да адказнасці сябра групы робіцца складаней. У беларускіх умовах, канешне, гэта працуе не так добра: у нас шуняўкі апазнаюць анархістаў у масках «па вачах» і «па сілуэце», ды і колькасць чорнага блока – 20-30 чалавек не параўнаць з такой у еўрапейскіх краінах – ад некалькіх соцень да некалькіх тысяч. Тым не менш, аднолькавая, ці, прынамсі, непрыкметная вопратка па-ранейшаму ўскладняе ідэнтыфікацыю. А скінуць верхняе, ці вывернуць куртку другім колерам наверх пасля таго як пакінеш «месца баявых дзеянняў» – яшчэ лепш. Пераглядзіце відэа. Анархісты – адна чорная пляма, а чырвоную масцерку BOXING BELARUS немагчыма не заўважыць.

3. Дзейнічаць у групе. Гэтае правіла лагічна выцякае з папярэдніх двух. Чым больш людзей – тым больш складаная і менш верагодная ідэнтыфікацыя. Узгадаем Плошчу-2010. Тыя хто быў там пацвердзяць: біліся з мянтамі вельмі многія, але далёка не ўсе былі прыцягнутыя за гэта да адказнасці. Рэсурс карнай машыны вычарпальны, і яе магчымасці не бязмежныя – хоць яны і і спрабуюць з суровым тварам зрабіць выгляд, што «знойдуць усіх» і «пакаранне непазбежнае». Гэта не так.

4. Своечасова прыцягваць грамадскасць і журналістаў. У любым выпадку рызыка быць пакараным заўсёды застаецца. І ацаніць яе трэба цвяроза. Пажадана – яшчэ перад тым, як ісці на любы смелы ўчынак. Супраціву без рэпрэсій не бывае, як не бывае прыліву без адліву і дажджу без аблокаў. Родныя і сябры таго, хто пацярпеў, павінны зразумець, што чым раней да справы будзе прыцягнутая грамадскасць, тым у большай бяспецы будзе чалавек. На ўсялякі выпадак, раю перачытаць вось гэта:

1. https://avtonom.org/news/lera-hotina-podrugam-zaklyuchennyh-anarhistov

2. https://pramen.io/ru/2017/04/psihologiya-doprosa/

3. https://pramen.io/ru/2017/07/analiz-dela-minskih-antifashistov/

4. https://mikola.noblogs.org/?p=1332

перад тым як у краіне пад назвай Беларусь увогуле выходзіць на якія-небудзь палітычныя мерапрыемствы.

Фактычна, усе гэтыя парады заснаваныя на доўгім досведзе барацьбы рэвалюцыйных рухаў (і ў прыватнасці анархісцкага руху Беларусі) і зводзяцца да таго, каб кожнаму, хто выходзіць дзейнічаць больш асэнсавана, падрыхтавана і прафесійна. Кожны дэманстрант ці пратэстовец мусіць стаць бліжэй у сваіх звычках і дзеянні да прафесійнага актывіста – і тым самым зрабіць свой лёс больш бяспечным. Рэальна ацэненая рызыка, пільная падрыхтоўка, разуменне таго што ты робіш, падтрымка сяброў, паплечнікаў і грамадзянскай супольнасці – вось зброя супраць дэманстратыўнага хамства і бязмежжа ўлады. Бараніць сваіх можна і трэба. Калі сёння перастанем гэта рабіць, заўтра за нашэнне масак будзе не адміністрацыйная а крымінальная адказнасць, а такім як Барановіч будуць даваць не тры гады, а дзесяць. Годнасць і сумленне можна адстаяць толькі праз супраціў. Альтэрнатывы няма.

Навіну пра жаданне мусароў дэкрыміналізваць частку артыкула 328 я ўспрыняў са здзіўленнем. Нечакана! Стала цікава, каму гэта можа быць патрэбна. Ніжэй чытайце мой артыкул у Новым Часе на гэтую тэму. Коратка: у дэкрыміналізацыі могуць быць зацікаўленыя некалькі палітычных\эканамічных актараў у Беларусі, але яўна не МУС.

http://novychas.by/hramadstva/dekryminalajz-jak-srodak-papounic-kaznu

Агляд справы “Сеткі” – фэйкавай групы анарха-тэрарыстаў, якую з дапамогай дзікіх катаванняў раскручваюць ФСБшнікі.

Коратка: справа – палітычная, заказ – зверху, чэкісты – каты.

http://novychas.by/zamezza/teraryzm-ci-fejk

Са здзіўленнем пабачыў на Хартыі матэрыял (перадрукоўка з тут.бая) аб Пятрэ Машэраве. Якія дыфірамбы! І працавіты, і сумленны, і крытыку прымаў, і людзі яго любілі і гэтак далей і гэтак далей.

Ладна, калі гэта публікуе тут.бай – ім можна прабачыць прынцып “аб мёртвых альбо добра альбо нічога”, але Хартыя – ідэалагічны рэсурс, які старана змагаецца з савецкай спадчынай, крытыкуе таталітарым. Як так?

Я разумею, што для родных (размова з якімі і стала асновай артыкулу) іх блізкі чалавек заўседы будзе самым добрым, самым сумленным і бязгрэшным. Але давайце пройдземся па пунктах.

На момант сваей смерці Машэраў быў Першым сакратаром Кампартыі Беларусі. Фактычна – кіраўніком (наколькі гэта дазваляла савецкая каланіяльная палітыка) БССР. Камуністычная партыя наўпрост ажыццяўляла функцыі цэнзуры і палітычнай гегемоніі, (праз карныя ворганы) – падаўлення палітычных апанентаў. Гэта ворган, чыей прамой задачай было пазбаўленне людзей хаця б нейкага падабенства ўлады над сваімі жыццямі. І Машэраў гэтым органам кіраваў. Кардынаваў, накіроўваў і удасканальваў дзейнасць, пералічаную вышэй.

Нехта верыць, што гэтай пасады ў СССР можна было дасягнуць, не ўдзельнічаючы ў кулуарных інтрыгах, падсіжваннях, супрацоўніцтве з КДБ? Я – не веру. То пра якую сумленнасць ідзе гаворка?

У вайну Машэраў быў камандзірам партызанскага атраду. Чым, акрамя забойства настаўнікаў, старастаў і іншых “калабарантаў” адрозніліся партызаны ў СССР – усе добра ведаюць. Калі хто не ведае, раю кнігу С.С. Захарэвіча “Партизаны СССР: мифы и реальность”. У мяне няма прамых доказаў удзелу Машэрава ў вайсковых злачынствах (не упэўнены што такія доказы ўвогуле захавалася), але той факт што ў кожным партызанскім атрадзе, што кіраваўся камуністамі (г.зн. кіраваўся з Масквы) праводзіліся рэгулярныя пошукі здраднікаў і расстрэлы “ворагаў народу” – даўно даказаны. Хто не верыць: чытайце Быкава, таго ж Захарэвіча, А.Тараса.

Потым Машэраў быў першым сакратаром падпольнага абкому камсамолу. Палітруком. То бок ізноў прапагандысцкія, цэнзурныя функцыі. Прамыванне мазгоў партыйнай ідэялогіяй, выяўленне і нейтралізацыя тых, хто гэтаму супрацьстаіць. Мы змагаемся за Сталіна. Усе немцы – ворагі. Хто незадаволены ўладай – здраднік і мусіць быць вынішчаны. На практыке гэта азначае прамое (!) правядзенне палітыкі, якая ўказваецца зверху. Гэта еслі не адсыланне – то апраўданне адсылання людзей у ГУЛАГ. Пры ўсем жаданні ён не змог бы ступіць крок улева ці ўправа – сам быў бы знішчаны. Ды і ці было ў яго такое жаданне? Ён верыў у таталітарную савекцую ідэалогію.

Пры Машэраве зачынілся беларускія школы, праводзілася масавая меліярацыя палесскіх балотаў, наступствы чаго мы расхлёбываем дагэтуль.

Многія (не толькі тут.бай) ставяць Машэраву ў заслугу тое што ён падняў беларускую прамысловасць. Прабачце, прамысловасць падымаюць людзі, працаўнікі сваім потам і гадзінамі\днямі вырванага з жыцця часу. Звадзіць пабудаваныя заводы і вырашчаныя культуры да заслугаў аднаго чалавека фактычна неправільна, і несправядліва. Гэта абясцэньванне працы соцень тысяч людзей. Не Размес пабудаваў піраміды – егіпцяне пабудавалі піраміды.

Такое імкненне знайсці некага, хоць некага! – у таталітарным мінулым, пра якога можна сказаць “ён нітакой, яго любілі людзі” бачу чарговай праявай беларускага Стакгольмскага сіндрому. Гэта наіўная вера ў то, што ў таталітарным\аўтарытарным рэжыме, можна застацца чысценькім, беленькім, не ўдзельнічаць у злачынствах супраць сумлення, не ўдзельнічаць у знішчэнні людзей. Але нельга. Сістэма – яна на тое і Сістэма, што працуе не паволі асобных людзей, а як механізм. І ў гэтым механізме невінаватых няма, асабліва калі ты кіраўнік вышэйшага рангу. Хопіць ужо гэтага патэрналізма, хопіць шукаць добрага дзядзечку – не важна ў мінулым ці існым часе – які “не тое што гэтыя ўсе…” Пакуль не паверым ва ўласныя сілы, Машэравы будуць змяняцца Лукашэнкамі, Пазьнякамі альбо Пуцінымі, а беларусік усё так жа будзе гнуць спіну з матыгай.

Уварванне Турцыі ў Афрын і прысуд “рускамірцам” у Мінску насамрэч – звёны аднаго ланцугу, імя якому – расейская знешняя палітыка. Аб тым, чаму Расія ўжо не здольная гуляць, як звышдзяржава – мой апошні артыкул на Новым Часе.

http://novychas.by/palityka/prysud-rehnumcam-i-tureckaja-aperacyja-u-siryi-sz

Нашыя “заканадаўцы” вырашылі адрэгуляваць сферу інтэлектуальнай маёмасці. Гучаць пазітыўныя ноткі – увядуць панятак “адкрытая ліцэнзія”, што, маўляў, пасудзейнічае таму каб хто хоча – дзяліцца сваімі напрацоўкамі. Так, тыпу, 21-е стагоддзе, а мы (“першая ў свеце крыптадзяржава”, ага) пляцемся ў хвасце прагрэса. Але гэта не дзіўна, і пост не аб гэтым, а аб тым, чаму аўтарскае права не патрэбна ў сучасным свеце ўвогуле. На гэта есць мінімум 2 прычыны:

1. Аўтарскае права – несправядлівае па сваей сутнасці. “Застаўбіць” за сабой вынаходніцтва, ідэю, карцінку. і браць за іх грошы цягам дзесяцігоддзяў гэта азначае цалкам нівеляваць тую працу, якая дазволіла аўтару зрабіць гэты твор\вынаходніцтва. Прыклад: калі ты вучоны і нешта вынайшаў, то твае вынаходніцтва гэта следства:
а) Адукацыі, якую табе далі іншыя людзі
б) Ведаў і тэхналогій, якія ЗА СТАГОДДЗІ І ТЫСЯЧАГОДДЗІ ДА ЦЯБЕ вынайшлі іншыя людзі
в) Дапамогі іншых людзей падчас даследванняў
г) Выкрыстоўвання тэхнічных сродкаў, зробленых рукамі іншых людзей
… і многае-многае іншае.

Хто з капірайтэраў дзеліцца атрыманымі грашыма з вышэйпералічанымі людзьмі? Адказ відавочны. Ды гэта і немагчыма чыста тэхнічна.

Без усяго вышэй пералічанага вынаходніцтва б не адбылося. З іншымі аб’ектамі аўтарскага права тое ж самае. Ніхто не малюе карціны вугальком на камянях і не робіць вынаходніцтвы з ветак і ракушак. Усе што робяць людзі – якбы невялічкая надбудова на масіве ведаў і старанняў цэлых пакаленняў. Зрабіць маленькі штрых і казаць потым “ГЭТА ЎСЕ МАЁ” – недарэчна і несправядліва.

2. Аўтарскае права тармазіць прагрэс. Тэхналогіі, для выкарыстання і дапрацоўцы якіх трэба плаціць вялізарныя грошы, робяць іх недаступнымі для вялікай колькасці людзей, тых жа даследчыкаў, якія маглі б палепшыць іх і стварыць нешта новае на іх базе. Немагчымасць спампаваць многія кнігі з інтэрнэту забесплатна абмяжовае развіццё соцень тысяч людзей. Дайшло да таго што прафесары ставяць аўтарскае права на відэазапісы сваіх лекцый (!). Калі так будзе ісці далей сучасныя і актуальныя веды будуць рабіцца прывілеям багатых, а развіццё тэхналагічнага прагрэсу будзе ісці нашмат медленней, чым магло б. А гэта – пагаршэнне, ці, як мінімум, непаляпшэнне якасці нашага жыцця.

У адказ многія скажуць: так а хіба я, такі круты, калі зрабіў нешта для чалавецтва, не маю права на ўзнагароду?! Які ж тады стымул будзе для людзей рабіць нешта новае, калі яны не атрымаюць за гэта грошы?
Адкажу: я не супраць таго каб любому вынаходніку выплачвалі нейкую матэрыяльную кампенсацыю. Хаця б каб кампенсаваць затрачаны час і дапамагчы ўзнавіць сілы, стварыць матэрыяльныя ўмовы для далейшай творчасці і развіцця. Але, прабачце, не на працягу 100 гадоў. Ні адно вынаходніцтва не можа быць настолькі інавацыйным каб заслужыць гэта.

Аднак асноўнай узнагародай, лічу, мусіць быць грамадскае прызнанне, адчуванне прынесенай карысці людзям і павага супольнасці за зробленае. Бо самая думка аб тым што грошы – лепшая ўзнагарода, навязаная нам капіталістычнай сістэмай, якая імкнецца перавясці ў грошы ўсе, нават тое што ў прынцыпе не можа быць у іх вымерана.

http://novychas.by/hramadstva/palata-pradstaunikou-razhledzic-novy-zakon-ab-auta

Любой массовый протест граждан означает для государства мобилизацию всех его ресурсов: не только силовых, но и административных, судебных, медийных, а порой и экономических – для подавления волны людского гнева. Именно это произошло во время т.н. “Беларуской весны-2017”, в ходе масштабных протестов против закона о тунеядстве.

Что делал госаппарат для предовтращения беларуского Майдана, каких ресурсов у него для этого в достатке, а каких – не очень, и какова вероятность нового социального подъема: об этом в моем материале, изначально публиковавшемся в “Новом Часе”.

Спасибо Татьяне Кульбакиной за перевод!

https://avtonom.org/author_columns/strategiya-predotv..

Дело регнумовцев – трёх пророссийских журналистов, задержанных в Беларуси за разжигание национальной розни, передано в суд.

Еще накануне задержания сайт «Регнум» подвергся блокировке. Самих же журналистов, де-факто, упаковали в тюрьму за высказывания: мерзкие, вредные, шовинистические, но всего лишь высказывания. Сегодня, когда близится развязка – суд и приговор беларуского государства над глашатаями «русского мира», важно еще раз подумать, против кого нужно воевать беларусам в первую очередь: против Лукашенко или против Путина? И насколько этично, разумно и дальновидно, брать в «родную» диктатуру в союзники против русского мира?

Первоначально статья публиковалась в газете «Новы час». Благодарю за перевод Татьяну Кульбакину!

https://avtonom.org/author_columns/skazhi-mne-kto-tvoy-vrag-i-ya-skazhu-kto-ty