Entries from June 2017 ↓

“Держись, Россия. Мы идём.” (с) Привіт зі Львова!

 

Нежность (2013, Францыя)

Я вам увесь час пішу пра фільмы якія мне спадабаліся і ўразілі. А тут будзе лішняе пацверджанне таму, што не ўсе фільмы любімага жанру застануцца ў памяці. Купіўся на Францыю і Адрі Тату ў галоўнай ролі, а атрымаў слабенькую драму, якая не прымушае ані захапіцца сюжэтам, ані пусціць слязу ад пабачанага. Эх, лепш бы Romper Stomper у соты раз пераглядзеў.

“Фарбы” в Киеве

Вчера прошла долгожданная презентация “Фарбаў паралельнага свету” в Киеве. Может быть она и не была самой массовой (люди приходили и уходили но максимум было до 40 человек), но, пожалуй, точно самой организованной. Все было готово заранее, свет-звук-техническая часть и безопасность мероприятия были на уровне: спасибо организаторам – товарищам из Громады, и собственникам помещения “Изоляция”, которые согласились предоставить свое пространство под позитивный ивент.

Киев продолжил тенденцию присутсвия совершенно разных (по взглядам и роду деятельности) людей на презентации. Как пошутил один из товарищей, это были “50 оттенков левого”. Кроме логичного присутствия анархистов, присутствовали марксисты, антифашисты, феминисты, правозащитники, панки, экологи, всевозможные творческие люди. Аудитория растёт, люди интересуются книгой и тюремно-анархистской тематикой, и это не может не радовать.

Кроме этого порадовали глубокие и интеллектуальные вопросы от аудитории. Например Illa Vasiluk спросил о проникновении зэковской культуры в общество на уровне молодежного подражания эстетике в мемах, интернет-культуре и “приколах”. Тема настолько глубока, что если ее разворачивать, необходимо писать новую статью (если не книгу).

Еще раз благодарю организаторов, всех кто пришел и помогал!

А Киев обязательно проведаю ещё 🙂

Альт-райт

Дабротны тэкст, які аналізуе такую з’яву як альт-райт і яе паспяховы наступ на пастмадэрнісцкіх левалібералаў. Хай і на варожым рэсурсе, але пачытаць варта.

Сапраўды, назіраючы палітычнае жыццё краін, у якіх адбываецца пад’ем альтэрнатыўных (ды і звычайных) ультраправых, можна заўважыць, што сваіх ідэйных праціўнікаў яны б’юць іх жа зброей: рыторыкай пра ідэнтычнасці і іх правы, ужываючы ўніверсальныя прынцыпы свабоды слова. А левакі не могуць супрацьпаставіць ім нічога, акрамя абвінавачванняў у фашызме. Гэта – цалкам чаканы вынік таго, што дыскурс левакоў за апошнія 30 год зрушылася з абароны правоў прыгнечанай працоўнай большасці на абарону правоў меншасцяў і іх разнастайных ідэнтычнасцяў, колькасць якіх множыцца штодзень.

Зрэшты, не будзем забывацца што альт-райт – выключна амерыканскі\заходнееўрапейскі феномен. Ва ўсходней еўропе і традыцыйныя правыя сябе нармальна адчуваюць.

“Старые правые интеллектуалы часто терпели поражение в сворах со своими более интеллектуальными оппонентами слева. Теперь ситуация изменилась. Новые правые могут не только победить в диспуте с точки зрения риторики, но и продемонстрировать логическую несостоятельность точки зрения оппонента, дедуктивно возвести его аргументы к универсальным принципам, опровергнуть их, да еще и показать где и каким образом противник противоречит сам себе или тем принципам, которые берется защищать.

https://www.geopolitica.ru/article/alt-rayt-mutanty-postmoderna

Гульня-паўстанне “Block by block”

Вось такую цікавую настолку, аказваецца, прыдумалі заходнія таварышы калісьці.


 
Апісанне: “Block by block: гульня-паўстанне. Гульцы далучаюцца да актыўнага гарадскога бунту, у барацьбе за вызваленне гораду, які змяняецца кожную гульню. Кожны гулец кантралюе групу рэвалюцыянераў, якія змагаюцца супраць дзяржавы. Паўстанне лічыцца пасяховым, калі захопы ажыццеўлены ва ўсіх вобласцях дзяржавы, перад тым як скончыцца час і прыбудзе армія.
 
Разлічана на 2-4 гульцы, 120-180 хвілін”
 
Мо ў каго есць жаданне зрабіць кустарную версію і зарубіцца ;)?
 

Жасмін (2013)

Адзін з самых крутых фільмаў, якія я глядзеў за апошні час. Не пра рэвалюцыю, не пра барацьбу, не пра палітыку. А пра жыццё, ну і яго вечную тэму – узаемаадносіны мужчыны і жанчыны. І пра наступствы хлусні ў жыцці кожнага чалавека.

А рэжысёр, дарэчы, Вудзі Ален.

Хто не глядзеў – паглядзіце. Хто паглядзеў – дзяліцеся ўражаннямі.

#думкі

Чым больш грамадства насычана кроўю класавай барацьбы, тым лягчэй яго ўдзельнікі дабраахвотна расстаюцца з жыццём. Лёгкасць, з якой змагары ахвяруюць сабой прама прапарцыянальная таму, колькі крыві было праліта непасрэдна перад імі. У спакойныя часы, які б моцны не быў прыгнёт, калі ён не прыводзіць да прамых і дэманстратыўных смерцяў прыгнечаных, то тых, хто жадае ахвяраваць сабой дзеля вызвалення, як правіла, няшмат, альбо няма ўвогуле. Гэта псіхалагічна цяжка – паміраць аднаму, паміраць тады, калі, фактычна можна жыць.

Зусім другі настрой авалодвае масамі ў часы сацыяльнага пад’ему, рэвалюцыі, неспакою. Калі смерць вітае над натоўпам, адзін за другім паміраюць паплечнікі, самаахвяраванне робіцца нормай, каштоўнасць жыцця індывіда ў яго ж ўласных вачах падае адступаючы перад агульным інтарэсам. Менавіта гэтым тлумачыцца тое, што простыя грамадзяне, якія не надта цікавіліся палітыкай, чыя хата да пары да часу была з краю, у перыяд рэвалюцыйных перамен са зброяй у руках становяцца на барыкады, хаця, казалася бы, што замінала ім зрабіць гэта раней?

Аднойчы пралітая кроў абавязкова прыцягне да сябе новых ахвяр.

2014

Алкаголь як метад кантролю

Выказаўся на адносна новую для сябе тэму: вытворчасць і продаж алкаголю, як сродак палітычнага кантролю за насельніцтвам.
 
Возьмем той факт, што Беларусь які год на першых месцах у рэйтынгу піштушчых краін. Дзяржава, маючы на руках амаль усе сродкі кантролю за грамадствам, даўно магла б змяніць гэты стан рэчаў і прымусіць беларусаў піць менш. Але яна гэтага не робіць. Чаму? Адказ у маім артыкуле.
 

Геапалітыка

Цікава назіраць як Пуцін пыжыцца паказаць з сябе лідара вялікай дзяржавы ў той час як каціроўкі на знешнепалітычнай арэне імкліва падаюць
 
“«Я думаю, что никто бы не пережил», — сказал российский лидер, отвечая на вопрос о том, удалось ли, по его мнению, США взять верх, если бы противостояние между Москвой и Вашингтоном перешло в горячую военную фазу.” https://news.tut.by/world/546315.html
 
Цікава, з чаго б разважанні на такую тэму? Можа таму што 6 чэрвеня амерыканская авіяцыя нанесла чарговы авіяўдар па войсках Асада (найбліжэйшага саюзніка РФ на Бліжнім усходзе, знішчыўшы як мінімум 2 адзінкі артылерыіі і 1 сістэма ПВО?
 
Калі з табой асабліва ніхто не лічыцца, адзінае што застаецца гэта падвышаць стаўкі, працгваючы канструяваць ілюзію сваей велічы (якая насамрэч існуе толькі на словах),
 
У рэчаіснасці ж я думаю што прамое вайсковае супрацьстаянне РФ супраць ЗША скончылася б поўнай паразай першай цягам максімум некалькіх месяцаў, і за гэтыя месяцы ніводная ядзерная баегалоўка б на тэрыторыю ЗША не ўпала.


Пачынайце дзень з выдатнай выдатнай музыкай Родолюба Вулавіча – майго любімага сербскага спевака (іншых я і не ведаю, праўда).