“Держись, Россия. Мы идём.” (с) Привіт зі Львова!
Мір, каханне, кактэль молатава.
June 23rd, 2017 — Аб усім
June 20th, 2017 — Аб усім, Відэа
Я вам увесь час пішу пра фільмы якія мне спадабаліся і ўразілі. А тут будзе лішняе пацверджанне таму, што не ўсе фільмы любімага жанру застануцца ў памяці. Купіўся на Францыю і Адрі Тату ў галоўнай ролі, а атрымаў слабенькую драму, якая не прымушае ані захапіцца сюжэтам, ані пусціць слязу ад пабачанага. Эх, лепш бы Romper Stomper у соты раз пераглядзеў.
June 13th, 2017 — Палітыка
Вчера прошла долгожданная презентация “Фарбаў паралельнага свету” в Киеве. Может быть она и не была самой массовой (люди приходили и уходили но максимум было до 40 человек), но, пожалуй, точно самой организованной. Все было готово заранее, свет-звук-техническая часть и безопасность мероприятия были на уровне: спасибо организаторам – товарищам из Громады, и собственникам помещения “Изоляция”, которые согласились предоставить свое пространство под позитивный ивент.
Киев продолжил тенденцию присутсвия совершенно разных (по взглядам и роду деятельности) людей на презентации. Как пошутил один из товарищей, это были “50 оттенков левого”. Кроме логичного присутствия анархистов, присутствовали марксисты, антифашисты, феминисты, правозащитники, панки, экологи, всевозможные творческие люди. Аудитория растёт, люди интересуются книгой и тюремно-анархистской тематикой, и это не может не радовать.
Кроме этого порадовали глубокие и интеллектуальные вопросы от аудитории. Например Illa Vasiluk спросил о проникновении зэковской культуры в общество на уровне молодежного подражания эстетике в мемах, интернет-культуре и “приколах”. Тема настолько глубока, что если ее разворачивать, необходимо писать новую статью (если не книгу).
Еще раз благодарю организаторов, всех кто пришел и помогал!
А Киев обязательно проведаю ещё 🙂
June 11th, 2017 — Палітыка
Дабротны тэкст, які аналізуе такую з’яву як альт-райт і яе паспяховы наступ на пастмадэрнісцкіх левалібералаў. Хай і на варожым рэсурсе, але пачытаць варта.
Сапраўды, назіраючы палітычнае жыццё краін, у якіх адбываецца пад’ем альтэрнатыўных (ды і звычайных) ультраправых, можна заўважыць, што сваіх ідэйных праціўнікаў яны б’юць іх жа зброей: рыторыкай пра ідэнтычнасці і іх правы, ужываючы ўніверсальныя прынцыпы свабоды слова. А левакі не могуць супрацьпаставіць ім нічога, акрамя абвінавачванняў у фашызме. Гэта – цалкам чаканы вынік таго, што дыскурс левакоў за апошнія 30 год зрушылася з абароны правоў прыгнечанай працоўнай большасці на абарону правоў меншасцяў і іх разнастайных ідэнтычнасцяў, колькасць якіх множыцца штодзень.
Зрэшты, не будзем забывацца што альт-райт – выключна амерыканскі\заходнееўрапейскі феномен. Ва ўсходней еўропе і традыцыйныя правыя сябе нармальна адчуваюць.
“Старые правые интеллектуалы часто терпели поражение в сворах со своими более интеллектуальными оппонентами слева. Теперь ситуация изменилась. Новые правые могут не только победить в диспуте с точки зрения риторики, но и продемонстрировать логическую несостоятельность точки зрения оппонента, дедуктивно возвести его аргументы к универсальным принципам, опровергнуть их, да еще и показать где и каким образом противник противоречит сам себе или тем принципам, которые берется защищать.
https://www.geopolitica.ru/article/alt-rayt-mutanty-postmoderna
June 11th, 2017 — Аб усім, Палітыка
June 8th, 2017 — Аб усім
Адзін з самых крутых фільмаў, якія я глядзеў за апошні час. Не пра рэвалюцыю, не пра барацьбу, не пра палітыку. А пра жыццё, ну і яго вечную тэму – узаемаадносіны мужчыны і жанчыны. І пра наступствы хлусні ў жыцці кожнага чалавека.
А рэжысёр, дарэчы, Вудзі Ален.
Хто не глядзеў – паглядзіце. Хто паглядзеў – дзяліцеся ўражаннямі.
June 8th, 2017 — Аб усім, Палітыка
Чым больш грамадства насычана кроўю класавай барацьбы, тым лягчэй яго ўдзельнікі дабраахвотна расстаюцца з жыццём. Лёгкасць, з якой змагары ахвяруюць сабой прама прапарцыянальная таму, колькі крыві было праліта непасрэдна перад імі. У спакойныя часы, які б моцны не быў прыгнёт, калі ён не прыводзіць да прамых і дэманстратыўных смерцяў прыгнечаных, то тых, хто жадае ахвяраваць сабой дзеля вызвалення, як правіла, няшмат, альбо няма ўвогуле. Гэта псіхалагічна цяжка – паміраць аднаму, паміраць тады, калі, фактычна можна жыць.
Зусім другі настрой авалодвае масамі ў часы сацыяльнага пад’ему, рэвалюцыі, неспакою. Калі смерць вітае над натоўпам, адзін за другім паміраюць паплечнікі, самаахвяраванне робіцца нормай, каштоўнасць жыцця індывіда ў яго ж ўласных вачах падае адступаючы перад агульным інтарэсам. Менавіта гэтым тлумачыцца тое, што простыя грамадзяне, якія не надта цікавіліся палітыкай, чыя хата да пары да часу была з краю, у перыяд рэвалюцыйных перамен са зброяй у руках становяцца на барыкады, хаця, казалася бы, што замінала ім зрабіць гэта раней?
Аднойчы пралітая кроў абавязкова прыцягне да сябе новых ахвяр.
2014
June 7th, 2017 — Палітыка
June 7th, 2017 — Аб усім
June 7th, 2017 — Відэа