Мір, каханне, кактэль молатава.
April 12th, 2018 — Палітыка
У Беларусі ЛГБТ-людзей прасуюць не за нейкую міфічную “прапаганду” ці “навязванне” гейства, а за сам факт таго, што яны існуюць. АМАП і чыноўнікі нахабна лезуць у іх асабістае жыццё і спрабуюць ганьбіць публічна. Можна як заўгодна ставіцца да ідэялогіі і пасылу ЛГБТ-руху, але забарона на ідэнтычнасць гэта недапушчальна.
April 4th, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Недавно вновь пришлось стать свидетелем дискуссии о революции и ее роли в анархизме. То есть: что нам сделать, чтобы построить анархическое общество.
С удивлением обнаружил, что небольшая часть анархистов (к счастью, уже совершенноно ничтожная) по-прежнему думает, что Анархия наступает тогда, когда рабочие берут арматуры и избивают классовых врагов. То есть достаточно любому бунту принять достаточно кровавую форму: с убийствами и резней эксплуататоров, достаточно разрушить госаппарат как структуру, и ХОП – наступает бесклассовое общество! То есть некоторые реально думают, что если трудящийся достаточно сознателен чтобы ляснуть менту по голове арматурой, то он достаточно сознателен и для того, чтобы строить систему общественного самоуправления и социализировать предприятия.
Здравый смысл и логика, говорят нам, что это не так. Вся история освободительного движения говорит, что это не так. В 1936-м в Испании появились анархистские коммуны на сотни тысяч человек – но там еще в 1850-х начала создаваться сеть анархистских школ. Чтобы в 1917-1921 м в некоторых регионах Российкой империи начались глубочайшие анархистские социальные преобразования, нужно было ходить в народ, просвещать, образовывать, строить организации и издавать прессу (а не только стрелять и убивать) с 1860-х. Существующие сегодня Советы Рожавы были построены в 2012-м в ходе десятителий работы РПК и других революционных групп, притом легли на фундамент многовековых традиций местного самоуправления и общинности у курдов.
Что происходит, когда готовность к насилию у масс есть, изменения менталитета нету? Все очень просто. Условные “трудящиеся с арматурой”, разбив власть имущих, выбирают (как правило, из своей среды, если правящий класс был вырезан под корень) того, у кого арматура подлиннее и голос погромче, и делают его Главным. То есть попросту копируют тот социальный строй, который им ПРИВЫЧЕН. Беглые рабы античности строили множество своих республик и поселений. Но ни одно из них не было эгалитарным – все в большей или меньшей степени копировали тот рабовладельческий строй, от которого они сбежали. Установление власти большевизма в начале 1920-х – вообще классический пример.
Я глубоко убежден, что социальная революция – радикальное всесторонне преобразование общества на принципах равенства, гуманизма и взаимопомощи – возможна только как конечный итог долгих и старательных усилий по преобразованию менталитета, образа мышления и поведения людей. Осуществить эти усилия в условиях авторитарного общества – задача колоссальной сложности. И о методах их осуществления придется спорить до посинения (лекции? листовки? кинопоказы? соцсети? подпольные кружки? уличные акции?). Но никто не говорил, что будет легко.
Да, насилие в ходе социальной революции будет необходимо для слома элементов старого, для преодоления отчаянного сопротивления привелигированных классов. От этого не сбежать. Но считать его панацеей от всех бед и главным инструментом достижения анархических целей – как минимум, неразумно, как максимум – зловонно отдает сталинизмом. Я уже не говорю о морально-нравственных последствиях такого выбора.
Что нам нужно? Быть умными, изучать уроки истории. Непрерывно самообразовываться, непрерывно критически осмысливать происходящее. Быть в постоянном теоретическом поиске. Искать методы сообразно обстановке. Думать, думать, думать и не полагаться чрезмерно на насилие. Иначе можно очень быстро превратиться в тех, против кого мы сейчас боремся.
March 29th, 2018 — Палітыка
The huge political trial against anarchists, accused in terrorism, is coming soon in Russia. It is a first case when FSB used tortures against anarchists so massively and impudently. International solidarity is needed more then ever before.
March 27th, 2018 — Бягучыя навіны, Палітыка
Thousands of people, marching in the US for gun control (assume, mostly college millennials, liberals and leftists) for me are the same that sheep marching for shepherd, or slaves marching for slave-owners.
Ok, you afraid of your lifes, no problem. So instead of marching and complaining just buy a gun and feel safe. State gives you such an opportunity. No, you are not doing so! You prefer the state to defend you, you entrust the government your right to self-defense. So do not be surprised when it defend you from all other rights. If you want only “special people” to own a gun, be sure that soon they will become the owners of your life also.
It is a disgusting leftist understanding of equality: attempting to make everyone equally weak and defenseless.
Also, I sure, each of those who stand for gun control NEVER EVER faced street violence or necessity to defend his or her life.
March 26th, 2018 — Бягучыя навіны, Палітыка
March 24th, 2018 — Палітыка
March 18th, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Альбо некалькі словаў аб тым, як рэалізаваць сваё права на самаабарону.
Працэс над Святаславам Барановічам, які атрымаў тры гады калоніі за тое, што дапамагаў анархістам адбівацца ад шунявак, стаў унікальным у сваім родзе. Гэта – дэманстратыўны і выразны месендж ад улады ўсім, хто спрабуе паставіць сябе нараўне з ёй. І месендж гэты быў – для тых, хто не зразумеў – яшчэ раз выказаны Шуневічам: «Усе, хто будзе кідацца бараніць, будуць і надалей атрымліваць». Такім чынам, суд над Барановічам гэта дэманстратыўны і паказальны суд над мужнасцю, смеласцю, сумленнем. Прысуд Барановічу – прысуд самой ідэі аб тым, што ў дзяржаве людзі могуць быць роўныя перад законам.
Аналізаваць гэтую справу, зрэшты, няма чаго. Можна было б паўтарыць банальнасці аб тым, што дзяржава сцвярджае сваю манаполію на гвалт, адбірае ў людзей правы распараджацца сваімі жыццямі і бяспекай і гэтак далей. Але ўсе гэта інтуітыўна ведае кожны, хто жыве ў Беларусі.
Я хацеў бы сканцэнтравацца на іншым: што трэба рабіць для таго, каб не быць асуджаным як Барановіч?
Зразумела, перад чалавекам, які бачыць гвалт, заўсёды стаіць дылема – паспрабаваць спыніць яго, абараніць нявінных, альбо прайсці міма, зрабіць выгляд, што твая хата с краю. Барановіч абраў першае і, нягледзячы на тое, што прызнанне віны і пакаянне трохі змазала ўражанне ад яго мужнага ўчынку, ён усе роўна застаецца прыкладам сумлення і здаровага радыкалізму. Аднак відавочна, што тры гады – занадта высокі кошт за пару плюх міліцэйскаму гопніку. І разуменне таго, што табе прыйдзецца на такі працяглы тэрмін расстацца з сям’ёй, сябрамі і звычным укладам жыцця можа многіх спыніць ад такіх праяваў мужнасці – зрэшты, на гэта і разлічвае ўлада.
Дык што ж рабіць? Ісці на кампраміс з сумленнем і годнасцю? Дазваляць мярзотнікам збіваць сябе і астатніх? Я думаю, гэта горшае выйсце з усіх магчымых. Адпор можна і трэба даваць, але рабіць гэта варта так, каб максімальна знізіць свае шансы трапіць пад рэпрэсіўны каток.
Не буду зараз разбіраць менавіта выпадак у тралейбусе (варта падкрэсліць што анархісты, у адрозненні ад ліберальнай апазіцыі, не лічаць, што самаабараняцца можна толькі ад ментоў у цывільным; мы не думаем, што нашэнне формы дае права мусару збіваць нас) – прывяду канкрэтныя метады, правераныя часам, таго, як можна даваць адпор уладзе і пры гэтым знізіць верагоднасць пакарання:
1. Скрываць твар. Адкрываючы твар ты шматкроць спрашчаеш працу мусарам па тваёй ідэнтыфікацыі. Невядома, ці была б увогуле «справа Барановіча», калі б сам Святаслаў, як анархісты, якіх ён бараніў, меў на твары маску. Твар адкрыты, кругом відэакамеры – чаму б не апазнаць самага смелага «байца» і не ўчыніць над ім дэманстратыўны суд?
2. Непрыкметна апранацца. Не дарма анархісты ўсяго свету сфарміравалі тактыку «Чорнага блоку» – калі ўсе апранаюцца ў чорнае, пажадана як мага больш аднолькавае. Калі ўсе апранутыя як адзін, ідэнтыфікацыя вельмі ускладняецца, прыцягнуць да адказнасці сябра групы робіцца складаней. У беларускіх умовах, канешне, гэта працуе не так добра: у нас шуняўкі апазнаюць анархістаў у масках «па вачах» і «па сілуэце», ды і колькасць чорнага блока – 20-30 чалавек не параўнаць з такой у еўрапейскіх краінах – ад некалькіх соцень да некалькіх тысяч. Тым не менш, аднолькавая, ці, прынамсі, непрыкметная вопратка па-ранейшаму ўскладняе ідэнтыфікацыю. А скінуць верхняе, ці вывернуць куртку другім колерам наверх пасля таго як пакінеш «месца баявых дзеянняў» – яшчэ лепш. Пераглядзіце відэа. Анархісты – адна чорная пляма, а чырвоную масцерку BOXING BELARUS немагчыма не заўважыць.
3. Дзейнічаць у групе. Гэтае правіла лагічна выцякае з папярэдніх двух. Чым больш людзей – тым больш складаная і менш верагодная ідэнтыфікацыя. Узгадаем Плошчу-2010. Тыя хто быў там пацвердзяць: біліся з мянтамі вельмі многія, але далёка не ўсе былі прыцягнутыя за гэта да адказнасці. Рэсурс карнай машыны вычарпальны, і яе магчымасці не бязмежныя – хоць яны і і спрабуюць з суровым тварам зрабіць выгляд, што «знойдуць усіх» і «пакаранне непазбежнае». Гэта не так.
4. Своечасова прыцягваць грамадскасць і журналістаў. У любым выпадку рызыка быць пакараным заўсёды застаецца. І ацаніць яе трэба цвяроза. Пажадана – яшчэ перад тым, як ісці на любы смелы ўчынак. Супраціву без рэпрэсій не бывае, як не бывае прыліву без адліву і дажджу без аблокаў. Родныя і сябры таго, хто пацярпеў, павінны зразумець, што чым раней да справы будзе прыцягнутая грамадскасць, тым у большай бяспецы будзе чалавек. На ўсялякі выпадак, раю перачытаць вось гэта:
1. https://avtonom.org/news/lera-hotina-podrugam-zaklyuchennyh-anarhistov
2. https://pramen.io/ru/2017/04/psihologiya-doprosa/
3. https://pramen.io/ru/2017/07/analiz-dela-minskih-antifashistov/
4. https://mikola.noblogs.org/?p=1332
перад тым як у краіне пад назвай Беларусь увогуле выходзіць на якія-небудзь палітычныя мерапрыемствы.
Фактычна, усе гэтыя парады заснаваныя на доўгім досведзе барацьбы рэвалюцыйных рухаў (і ў прыватнасці анархісцкага руху Беларусі) і зводзяцца да таго, каб кожнаму, хто выходзіць дзейнічаць больш асэнсавана, падрыхтавана і прафесійна. Кожны дэманстрант ці пратэстовец мусіць стаць бліжэй у сваіх звычках і дзеянні да прафесійнага актывіста – і тым самым зрабіць свой лёс больш бяспечным. Рэальна ацэненая рызыка, пільная падрыхтоўка, разуменне таго што ты робіш, падтрымка сяброў, паплечнікаў і грамадзянскай супольнасці – вось зброя супраць дэманстратыўнага хамства і бязмежжа ўлады. Бараніць сваіх можна і трэба. Калі сёння перастанем гэта рабіць, заўтра за нашэнне масак будзе не адміністрацыйная а крымінальная адказнасць, а такім як Барановіч будуць даваць не тры гады, а дзесяць. Годнасць і сумленне можна адстаяць толькі праз супраціў. Альтэрнатывы няма.
March 8th, 2018 — Палітыка
Коратка: у фемінізма трэцяй хвалі есць пазітыўныя дасягненні, але есць і вельмі дрэнныя тэндэнцыі. У Беларусі свой гістарычны кантэкст, і дамагчыся чагосці жанчынам атрымаецца толькі ў рамках шырокага руху за грамадзянскія правы.
http://novychas.by/hramadstva/kali-nas-nakrye-trecjaj-hvaljaj-feminizmu
March 7th, 2018 — Бягучыя навіны, Палітыка
March 6th, 2018 — Аналітыка, Палітыка
Навіну пра жаданне мусароў дэкрыміналізваць частку артыкула 328 я ўспрыняў са здзіўленнем. Нечакана! Стала цікава, каму гэта можа быць патрэбна. Ніжэй чытайце мой артыкул у Новым Часе на гэтую тэму. Коратка: у дэкрыміналізацыі могуць быць зацікаўленыя некалькі палітычных\эканамічных актараў у Беларусі, але яўна не МУС.
http://novychas.by/hramadstva/dekryminalajz-jak-srodak-papounic-kaznu
