Мір, каханне, кактэль молатава.

nn.by/?c=ar&i=181785

А чаго ўсе на Карач накінуліся? Так, Паўлавец палітвязень. Яго арыштавалі за ягоныя прарасейскія погляды. Хіба гэта не палітычныя матывы?
Ці заслугоўвае такі палітвязень падтрымкі грамадзянскай супольнасці – гэта ўжо іншае пытанне. На мой погляд – безумоўна не.

п.с. Там пра Карач пішуць, што яна маўчала калі ў краіне арыштоўвалі “сапраўдных” палітвязняў. Дык вось гэта не праўда, мне лісты пісала, і нават кніжку прыслала.

Заўсёды здзіўляла ў людзей адсутнасць мозгу, неразуменне таго, што сення ты, заўтра – цябе, няздольнасць паглядзець далей свайго носу. Сёння далі грошай – ну і выдатна, а пасля нас хоць патоп! Як да такіх дагрукацца? – я не ведаю.

https://pramenofanarchy.wordpress.com/2016/12/08/%d1%80%d0%b0%d0%b1%d0%be%d1%87%d0%b8%d0%b5-%d0%b7%d0%b5%d0%bb%d0%b5%d0%bd%d1%81%d1%82%d1%80%d0%be%d1%8f-%d1%81%d0%be%d0%b2%d1%80%d0%b5%d0%bc%d0%b5%d0%bd%d0%bd%d1%8b%d0%b5-%d1%88%d1%82%d1%80/

http://www.belaruspartisan.org/politic/364273/
Пасадка Юрыя Паўлаўца –  паходу, выразны сігнал беларускім рускамірцам і Маскве. Зараз рашка яшчэ больш стане на дыбы, можна не сумнявацца. А чыноўнікі яшчэ лепш зразумеюць “куды вецер дзьмуе” і пачнуць паварочваць на новыя рэйкі. Усё больш схіляюся да пункту гледжання Севярына Квяткоўскага на гэтую тэму: ідуць працэсы ідэалагічнай перабудовы нацыянальнай парадыгмы.

Паглядзім, канешне, што з гэтага будзе, можа яшчэ і адпусцяць яго, але крок для Беларусі беспрецэдзентны.

Aфігенная драма аб жыцці “цяжкага падлетка”. Класіка французскага кінематографу. Паглядзіце, не пашкадуеце.

http://kinokrad.co/281153-chetyresta-udarov.html

https://youtu.be/I5GDMKwAdbY

Яшчэ адзін мой выступ на белсатаўскім ток-шоў “Форум” у якасці эксперта па моладзі, што ад’язджае за мяжу. Шкада, тое-сее павыразалі, але я ўжо прывык

http://spring96.org/ru/news/85553

Па закліку Кірыл Атаманчык пазаўчора паўдзельнічаў у адкрыцці фотавыставы Максіма Сарычава “Скрадзеныя дні” – фотапраект аб беларускіх хлопцах, якія адсядзелі свае 10-15 і болей сутак за грамадскую (нават не заўсёды палітычную) актыўнасць.

Калі далі слова, выказаўся аб тым, што 22 жніўня 2015-га, калі вызвалілі нас 6-х, эпоха палітвязняў не скончылася, рэпрэсіі не тое што не аслаблі – яны ўзмацніліся, але набылі іншыя формы, каб “лібералізацыяй” пускаць пыл у вочы заходнім палітыкам. Прыгадаў пра сенняшніх палітвязняў: Жамчужнага, Бандарэнку (Кондруся і Лапіцкага запамятаваў назваць, нажаль).