Гэта зараз у НН анархісты – галоўны прадмет для прыніжэння і сцёбу, а тады стаўленне было зусім іншым. Арцём Гарбацэвіч задае збольшага нармальныя пытанні. Праўда былі і недарэчныя, напрыклад, ці з’яўляюся я лідарам расійскіх анархістаў (лолшто?).
Памятаю, тады, ледзь вызваліўшыся, нямала прыфігеў ад той грамадскай увагі, што на мяне звалілася. У цябе ў галаве яшчэ нара, баланда і чыфір, а тут штодзень анлайны, эфіры, інтэрвью, яшчэ нешта. Я і да пасадкі нячаста выступаў публічна, а за 5 год скіл згубіўся ўвогуле 🙂 Прыйшлося вучыцца з нуля трымаць сябе перад камерай, складна і лаканічна выражаць свае думкі, стрымліваць эмоцыі і прамаўляць па-беларуску.
Зараз на некаторыя пытанні адказаў бы па-іншаму, канешне. Але як было так было. Глядзіце.
