Тыя хто троху цяміць у турэмнай культуры мусяць ведаць, што “завочніца” для сядзельцаў гэта не дзяўчына, якая завочна вучыцца ў ВНУ, а знаёмая (патэнцыяльная каханка) па перапісцы.
Для нежанатых і адзінокіх зэкаў (а такіх большасць) завочніца гэта, акрамя крыніцы жаночай цеплыні, якой так не хапае ў няволі, галоўным чынам крыніца матэрыяльнай падтрымкі. То бок стаўленне да іх чыста ўтылітарнае, і аб любові вельмі рэдка калі прыходзіцца казаць. Прафесійныя сядзельцы, страгачы, проста юзаюць даверлівых дзяўчын, разводзячы на перадачы, спатканні і шлюб. Некаторыя “ўмельцы” ўмудраюцца ажаніцца некалькі разоў за тэрмін.
Аднак такіх усё ж меншасць. Большасць, па праўдзе, не разлічвае на матэрыяльную падтрымку і хоча проста цёплых стасункаў з жаночым полам і надзеі што па выхадзе з турмы ў іх будзе “цёлка” з якой можна “адвіснуць”. Бываюць і гісторыі сапраўднага кахання і шчаслівага жыцця пасля такіх перапісак, але гэта вялікая рэдкасць.
Аднак як іх дамагчыся ўвагі, калі ты ноўнейм з цьмянай плямай у біяграфіі, і твой аб’ект заляцанняў нават не бачыў цябе асабіста? Вядома, паказаць сябе з лепшага боку – адукаваным, усебакова развітым, прыстойным і галантным мужчынай 
Каля 5 гадоў таму мне ў рукі трапіў ліст, які выкарыстоўвалі ў якасці шаблона высокага слогу, перапісваючы яго (змяняліся толькі імёны і некаторыя дэталі), і адпраўляючы ўсё новым і новым завочніцам. Чытаўшы яго, я зразумеў, што такое “смех скрозь слёзы”. З дазволу ўладальніка перапісаў сабе. Зараз, разбіраючы свае турэмныя тэчкі, я ізноў на яго наткнуўся, перачытаў, і зразумеў што не падзяліцца гэтым не магу. Як кажуць, я проста пакіну гэта тут. Стыль, арфаграфія – усё захавана слова ў слова.
