Нядаўна прабіла на настальгію: пераглядзеў фільм «Разбуральнік» («Demolition man») 1993 года.
Больш за ўсё ўразілі прароцкія здольнасці аўтараў фільма. Калі памятаеце, Сільвестра Сталоне размарозілі 2032 годзе ў будучыні ўсеагульнага міралюбства, пацыфізма і негвалтоўнасці. У талерантным горадзе забаронена лаяцца, есці нездаровую ежу, паліць і паводзіць сябе маскулінна.
Самы смех, што ролю галоўнага злодзея ў фільме грае чорнаскуры. Адразу падумалася, як гэта дагэтуль той фільм не забаранілі ў ЗША за расізм. А потым убачыў вось такі загаловак на КУКУ. І падумаў, што, мусіць, манера навязваць усім навокал спрэчныя культурныя нормы, размаўляючы са сваім чытачом, як з неразумным дзіцём – гэта нічым не лепей, чым расізм у фільмах.
Один пишет публичное письмо где говорит “не строить из себя крутого”, второй демонстративно рвет его и выкидывает в мусорное ведро. Сначала мирятся, потом ругаются. Потом опять мирятся. Все это транслируется мировыми СМИ, все охают и ахают.
Можно было бы поржать, если бы у каждого из этих идиотов не было в руках сотни тысяч человеческих судеб. Государственная политика as it is.
Вось і мінулі першыя два тыдні па-за межамі радзімы. Па іх выніках вырашыў зрабіць невялічкі відос, дзе распавёў, навошта паступаў у Польшчу, як гэта адбывалася, а таксама пра акалічнасці студэнцкага жыцця: група, інтэрнат, кошты, бюракратыя і ўсе астатняе.
Так, гэтыя ўражанні аб краіне і навучальным працэсе – яшчэ першыя і павярхоўныя. Але якраз гэтым яны і каштоўныя! Працягласць: 22 хвіліны.
Вучэнне – свет, невуцтва – цемра. Яшчэ напрыканцы лета паступіў ў Люблін (Польшча) і зараз вывучаю польскую мову ва універсітэце Марыі Складоўскай-Кюры. Калі ўсё будзе добра, праз тры гады вярнуся да вас магістрам палітычных навук.
///
Еducation is light, ignorance is darkness. At the end of the summer I was admitted to a Lublin university of Marie Curie. If everything would be alright, three years later I will be back to Belarus as an MA in political science.
Люблю, когда бандиты не прячут свою сущность. Верховенство права? Защита интересов граждан? Социальная справедливость? Ану в стойло, скотина, дохера свободным стал, штоле)?
Belarusian state is a slave-owner state. By now we have around 35 000 citizens inside of our country, which are coerced to work, not payed for their labor, and are beaten or otherwise punished in case they refuse to work.
Detailed explanation in this video. Length: 6 minutes.
As you can see, I have opened a new channel called Radix International. Here I will upload my original videos on any languages, except Belarusian and Russian. I would be happy if you subscribe to it and advise it to your friends!
Як вы, мусіць, бачылі па навіновых стужках, ЕГУ ізноў у фокусы ўвагі СМІ. Чамусь так атрымоўваецца што на маёй памяці ўнівер амаль ніколі не трапляў у гэты фокус у сувязі з вялікімі поспехамі, дасягненнямі і пазітыўнымі пераменамі. Заўсёды – у сувязі з канфліктамі, скандаламі і праваламі. Гэтак адбылося і ў гэты раз.
Для мяне вучоба ў ЕГУ была надзвычай важнай рэччу ў жыцці і вельмі цікавым досведам. Універ даў мне вялікае мноства вельмі моцных знаёмстваў, надзеных таварышаў і аднадумцаў, не кажучы ўжо пра якасныя веды (дзякуй Андрэю Сцяпанаву, Уладзіславу Іванову, Таццяне Чуліцкай, Аляксандру Кавалёву і іншым выдатным выкладчыкам). Аднак варта адзначыць, што паступаў і выходзіць з ЕГУ я з абсалютна рознымі пачуццямі. Паступаючы, я меў мноства ілюзій адносна ЕГУ як праекту: наконт ягонай еўрапейскасці, дэмакратычнасці, навучальнага працэсу. Але за два гады непасрэднага знаходжання там (яшчэ два я вучыўся ў VDU у Коўна) я на свае вочы назіраў, не пабаюся гэтага слова, дэградацыю ўнівера па розных параметрах. А менавіта:
1. Імклівая камерцыялізацыя ВНУ. Стаўкі аплаты для студэнтаў увесь час растуць, колькасць бясплатных месцаў скарачаецца. Усё меней беларускіх сем’яў могуць дазволіць сабе адправіць дзіцёнка ў ЕГУ. У чым жа тады вартасць гэтага праекту для дэмакратыі ў Беларусі? Ці дэмакратыя і еўрапейскія каштоўнасці – толькі для багатых?
Так, я навучаўся бясплатна і гэтая праблема мяне не чапала. Але я выдатна бачыў, як студэнты вымушаныя былі сыходзіць з універа, пераходзячы на вышэйшую стаўку аплаты, бо іхнія бацькі не маглі сабе дазволіць навучанне па поўным кошце. Я бачыў як раскладаецца студэнцкая супольнасць ад рэйтынгавай сістэмы, якая спараджае канкурэнцыю і падсіжванне адзін аднаго.
2. Абыякавае і высакамернае стаўленне асобных прадстаўнікоў адміністрацыі да студэнцтва. Даходзіць да таго што асобныя прадстаўнікі адміністрацыі ў адказ на крытыку студэнтаў, кажуць ім: “паважайце старэйшых” (лолшто?), а на незадаволенасць высокімі коштамі навучання кажуць: “прадавайце кватэры і дамы”. Я не жартую. Гэта адбывалася не ў БГУ, не ў БНТУ і не ў іншым беларускім калгасным універы.
3. Звальненне найлепшых выкладчыкаў, якія аддалі ЕГУ па 10 і болей гадоў, замаскіраванае пад непрацягненне кантракту. Звальненне, ізноў жа, у хамскай манеры (праз емэйл), без усялякіх тлумачэнняў. Па дзіўнаму супадзенню, “пад нож” траплялі менавіта тыя выкладчыкі, якія ў адкрытую крытыкавалі адміністрацыю і адстойвалі сваю пазіцыю. Асаблівым шокам для мяне стала звальненне Таццяны Чуліцкай – аднаго з людзей на якіх увогуле трымалася паліталогія ў ЕГУ.
4. Катастрафічнае падзенне іміджу ўнівера, да якога спрычынілася як зніжэнне якасці адукацыі, так і няспынныя скандалы. Чаго вартая гісторыя таго, што ЕГУ не быў акрэдытаваны літоўскім Міністэрствам адукацыі, бо папросту не дацягваў да належнага ўзроўню. Аднак адміністрацыя змагла адваяваць сабе асаблівыя ўмовы акрэдытацыі пад нагодай таго што ЕГУ “палітычны праект”, “універ у выгнанні” і г.д. Нешта больш прыніжальнае для універсітэту складана сабе прыдумаць: гэта адкрытая просьба “знізьце нам планку, бо мы няшчасныя і тупенькія ахвяры рэжыму”.
(прадчуваю ёрнічанні аб тым, што я напісаў гэты пост толькі выпусціўся, але па-першае ЕГУ яшчэ ніколі не ведала такой масавай пратэстнай акцыі, па-другое я заўсёды казаў тое што думаю па ўсіх гэтых пытаннях, і ПУБЛІЧНА крытыкаваў, каго лічыў патрэбным, на паседжаннях СП, штогадовых канферэнцыях і гд. За што атрымоўваў ў свой адрас дробныя шпількі: ад ігнору асабістых зваротаў да зніжэння матэрыяльнай дапамогі).
І сёння, калі ў ЕГУ – урэшце рэшт! – усур’ёз падняліся студэнты, наважыўшыся на прамую канфрантацыю з адміністрацыяй, я цалкам на іхнім баку, і шкадую што зараз знаходжуся не ў Літве і не магу падтрымаць іх сваёй фізічнай прысутнасцю. Гэта тыя людзі, якімі мы мусім ганарыцца. Усе яны разумеюць, што далейшае навучанне для іх будзе усыпана перашкодамі, аднак усё роўна наважыліся на гэты крок. Дарэчы, нягледзячы на другі дзень страйку больш за 30 студэнтаў дагэтуль НІХТО з адміністрацыі не выйшаў з імі на кантакт і перамовы. Як вам такая еўрапейскасць і дэмакратычнасць? А потым тыя, хто прымае рашэнні ў ЕГУ працягнуць расказваць замежным донарам пра тое якое важнае для іх студэнцкае самакіраванне і як яны падтрымліваюць дыялог з навучэнцамі.
Падсумоўваю. Калі ў 2015 годзе я ўсім і кожнаму з Беларусі раіў паступаць у ЕГУ, то зараз я, нажаль, не магу гэтага рабіць. Так, ЕГУ на сёння, пры ўсіх сваіх хібах па-ранейшаму лепшы чым любы беларускі гуманітарны ВНУ. І ў плане кар’ерных перспектыў і нават у плане коштаў. Аднак пры сённяшнім накірунку руху гэтая розніца імкліва скарачаецца. І ці застанецца яна ўвогуле праз 5-7 год, ці ЕГУ пераўтворыцца ў камерцыялізаваны філіял БДУ ў Вільні, стаўшы аазісам беларускага менеджмента і хамства – для мяне вялікае пытанне.
