Плохие новости. Из Беларуси в Турцию могут экстрадировать турецкого гражданина, который попросил в Беларуси убежища, члена PYD (Демократической партии народов) Хиджри Мамаша. Сейча правозащитники бьються за то, чтобы решение о высылке было отменено.

Почему это важно.

В Турции – жестокий авторитарный режим. Десятки тысяч людей – в тюрьмах за свои политические убеждения. Среди них – множество членов Демократической партии народов – курдской партии, которая борется за автономию турецкого курдистана. Демократическая партия народов является огромным общественным объединением, двигателем политических перемен и революции в Рожаве (Сирийском Курдистане). Но для турецких властей PYD – сепаратисты, террористы и бунтари.

В случае высылки Хиджри Мамашу в Турции грозит длительный тюремный срок и пытки, являющиеся в Турции обычным делом в отношении политзаключенных.

Я буду следить за ситуацией и информировать вас о том, что можно сделать.

Кстати, аналогично недавно правозащитником удалось отбить от депортации иранца, Мехрдада Джамшидияна, которому в Иране грозила смертная казнь.

Кому интересней глубже разобраться в теме: читайте мою старую статью по курдскому вопросу в Новом Часе.

Паўсюль, дзе нападаюць на слабых, анархісты становяцца за іх сцяной. Дарэчы, гэта ўзор не толькі дзёрзкай, але і прафесійна праведзенай акцыі:

Падрыхтоўка – канспіратыўная (менты заспетыя знянацку)
Твары – закрытыя
Свайго таварыша – адбілі.
Затрыманых – няма.

І яшчэ плакаты крэатыўныя.

Глядзець акцыю.

В Берлине была сожжена машина, принадлежащая турецкому посольству. Отлично, ящетаю. Этот язык они понимают.

В Рожаве продолжаются бои. Курды оказывают ожесточенное сопротивление. Турецкая армия закончила разведку боем и перешла в полномасштабное наступление, в т.ч. с использованием бронетехники.

Тем временем боевики ИГ, коих в курдских тюрьмах содержится до 10 000, узнали об ослаблении охраны и начали бунты.

Кстати, кто не знает, ИГИЛОвцы пленных бойцов SDF в тюрьмах не удерживают, а просто казнят. В Рожаве же смертная казнь не используется принципиально – таков один из принципов тамошнего политического строя.

Экспорт оружия в Турцию прекратили уже три страны: Финляндия (ок. 700 тысяч долларов оружейного экспорта в 2018-м), Германия (865 тысяч долларов) и Нидерланды (91 тысяча доларов). По всей европе проходят демонстрации протеста. В Париже на одной из таких демонстрации была драка с турками. На пикете солидарности в Киеве на анархистку Аню напали сотрудники турецкого посольства (полиция не вмешивалась).

Моя недавняя статья о Курдистане была переведена на русский язык, благодаря доброй товарищке. Сейчас ищу добровольца, который мог бы перевести ее на английский. Сам могу, но жуткий дефицит времени. С меня – благдоарность и посильная помощь в будущем.

9 кастрычніка пачалася турэцкая аперацыя на поўначы Курдыстана па стварэнню 30-кіламетровай г.зв. “буфернай зоны” між Турцыяй і Сірыей. Па факце гэта – напад на незалежную канфедэрацыю народаў пад назвай Ражава (Rojava), альбо Паўночны Курдыстан. Ніжэй будзе доўгі пост аб акалічнасцях гэтай атакі і аб тым якія высновы могуць выцягнуць. Калі ласка, набярыцеся цярпення і пастарайцеся разабрацца, хто не вельмі знаёмы з сітуацыяй. Хто спецыяліст у тэме – можаце адразу адгартаць уніз.

У 2012 годзе, падчас сірыйскай Рэвалюцыі курды сышлі з-пад улады Асада і змаглі ўтварыць сваю аўтаномію. Спыніўся шматгадовы пераслед курдскіх актывістаў, казні і катаванні, якім яны падвяргаліся. Людзі атрымалі небачаную раней свабоду. Курдская мова, школы, СМІ – усё гэта, урэшце, выйшла з падполля.

А прыкладна з сярэдзіны 2013-га году курды вядуць вайну з ІДІЛ. Напрыканцы 2018-га у ІДІЛ была адбітая апошняя “афіцыйная” тэрыторыя, аднак групоўка не перастала існаваць: па розных дадзеных да 20 000 (!) ейных баевікоў зараз вядуць партызанскую вайну на тэрыторыі Ірака і Сірыі. Хто такія ІДІЛ, чаго яны хочуць і што робяць, думаю, вам тлумачыць не трэба.

Падчас гэтай вайны Сірыйскі Курдыстан (Ражава) атрымоўваў істотную дапамогу ЗША. Больш за 10 000 байцоў араба-курдскай SDF (Syrian Democratic Forces) былі забітыя. Ражава амаль у два разы павялічыла сваю тэрыторыю.

На ўсіх усталяваных тэрыторыях курды ўсталёўвалі лад, які шмат у чым нагадвае палітычны ідэал анархістаў. Галоўнай уладай у Ражаве з’яўляюцца ворганы народнага самакіравання. Усе прадпрыемствы, што належалі дзяржаве, былі перададзеныя ва ўласнасць кааператываў. Зробленыя вялізарныя крокі ў вызваленні жанчын. Быў дасягнуты хай хісткі, але мір між народамі, якія насяляюць Курдыстан: арабамі, асірыйцамі, армянамі, езідамі і ўласна курдамі. Дасягнутая згода між хрысціянамі і мусульманамі. Розныя групы насельніцтва маюць свае грамадскія структуры і прадстаўленыя ў ворганах улады – гэта унікальная сітуацыя для Бліжняга Усходу, дзе традыцыйна «хто мацнейшы тот і правы». Яшчэ гэта кардынальны прарыў для самой Сірыі, дзе Асад праводзіў палітыку жорсткіх рэпрэсій, монаэтнічнасці і арабскага нацыяналізму.
І нават узброеныя сілы Ражавы – SDF, арганізаваныя вельмі дэмакратычна: з унутранай крытыкай, выбарнасць камандзіраў і г.д.

У Ражвае на баку курдаў дзейнічае як мінімум тры узброеныя анархісцкія арганізацыі (IRPGF, RUIS, Tekoşîna Anarşîst), дзясяткі анархісцкіх дабраахвотнікаў: з ЗША, Ісландыі, Італіі, знайшлі там смерць у баях.

За гэтыя гады, акрамя ІДІЛ, сірыйскія курды не раз уступалі ў розныя па працягласці канфлікты з рознымі сіламі: ісламістамі (групоўкай Джебхат Фатх аш-Шам – былая Аль-Каеда ў Сірыі), Хайят Тахрір Аш-Шам, з Сірыйскай Арабскай Арміяй (асадытамі). Аднак самы небяспечны і працяглы канфлікт адбываўся з Турцыяй. Паўднёвы усход Турцыі (той самы, што мяжуе з Сірыяй), які завецца Дыярбакыр, населены пераважна курдамі. Туркі, як імперцы, курдаў не прызнаюць і забаранілі іх ідэнтычнасць. З 1980 года Працоўная партыя Курдыстана вядзе партызанскую вайну за незалежнасць у турэцкім рэгіёне Дыярбакыр – з рознай паспяховасцю. Пэўны час яны нават праводзілі тэракты супраць грамадзянскага насельніцтва – але даўно адмовіліся ад такой тактыкі.

Continue reading →

Очень годное интервью с анархистами, участвующими в Сирийской войне на стороне курдских сил самообороны.

Отмечу, что вообще кейс с анархо-добровольцами в Сирии есть, видимо, первый пример более-менее массового участия анархистов в вооруженном конфликте со времен 2 мировой войны (тогда анархисты как минимум Испании и Польши массово сражались на стороне антифашистской коалиции).

Сегодня счет анархистов, участвующих в сирийской войне идёт скорей на десятки, нежели на сотни, но от этого их опыт даже более ценен.

В интервью чувствуется, конечно, что идеи товарищей – по-прежнему плоть от плоти западного дискурса: беспрерывные упоминания ЛГБТ и квир-тематики, однако это не обесценивает их взглядов и практики в целом.

«Мы видим, что в текущей ситуации мы, анархисты, не можем сильно повлиять на развитие событий, однако мы можем многое из них вынести. Многому научиться у этого места, идеологии этого движения. В каком бы уголке мира мы ни были, любые идеалистические представления и планы того, как должна происходить социальная борьба, столкнутся с суровыми препятствиями и, так или иначе, будут развиваться очень противоречиво. Поэтому необходимо выработать подход, который позволит нам быть гибкими, открытыми, внятными и при этом твёрдо стоять на наших анархистских позициях, идеях и практиках, а также быть очень хорошо организованными».

часть 1

часть 2

Отличное видео о воинах-добровольцах из США и Европы, которые сражаются в Сирийском Курдистане (Рожаве) на стороне SDF (Сирийских демократических сил). С начала войны в Рожаве, в боях против ИГИЛ и турецкой армии погибло не менее десятка анархистов. Последним, в марте, был итальянец Лоренцо Орсетти.

У видео есть русские субтитры, не забудьте включить.

Пра дабраахвотнікаў з еўрапейскіх краін у ІДІЛ ведаюць усе. Аб гэтым нам па тэлевізары ўжо вушы пражужжалі.

А вы ведалі, што у шэрагах змагароў з ІДІЛ мноства еўрапецаў, і ў тым ліку жанчын? Смерць нашай паплечніцы – брытанскай анархісткі Ганны Кэмпбэл – у Афрыне, прымусіла мяне разабрацца ў тэме і напісаць гэты лонгрыд. Прыемнага вам чытання.

https://novychas.by/zamezza/kurdystan-zanoczaja-revaljucyja