/Наўздагон мінуламу пасту пра войска. Падпісант, які працаваў раней у ваенкамаце, удакладняе, як легальна пазбегнуць прызыву./

Пры праходжанні медыцынскае камісіі ў ваенкамаце трэба заявіць скаргі на стан здароўя псіхіятру. Не трэба, як прынята гаварыць, “касіць пад дурачка”. Проста расказаць пра адчуванне заўсёднай трывожнасці, пастаянным падаўленым эмацыйным стане, прысутнасці ірацыянальных страхаў і інш. Сімптомы можна пагугліць.

Заява гэтых скаргаў з’яўляецца падставай для скіравання на абследванне ў псіханеўралагічны дыспансар.
Дарэчы, яшчэ можна сказаць пра нетрадыцыйную сексуальную арыентацыю)) Гэта таксама пасуе.

Далей самае галоўнае. Згодна закону псіхіятрыі, дакладную назву і нумар не памятаю, абследванне на стан псіхічнага здароўя можа праводзіцца толькі з асабістага дазволу. Гэта значыць, што прымусова ў псіхдыспансар чалавека скіраваць не могуць.
Каб не выклікаць падазрэнняў, можна забраць скіраванне на абследванне, але не праходзіць яго. А праз некаторы час напісаць пісьмовую адмову.

Варта памятаць, што адміністрацыйная адказасць прадугледжана толькі за няяўку па павестцы на мерапрыемствы прызыва. У законе аб воінскай службе ёсць іх пералік. Праходжанне абследвання сюды не тычыцца. То бок павестку для яўкі ў псіхдыспансар вам выпісаць не могуць. Дакладней, могуць, і нагаварыць шмат чаго могуць і запужаць, але ўсё гэта ні да чаго не абавязвае.

Асноўны недахоп гэтага спосабу ў тым, што ўсе вышэйпаказаныя дзеянні трэба будзе паўтараць кожныя паўгады на кожнай медкамісіі. Ёсць пэўная колькасць прызыўнікоў, якія заўжды так робяць. Ад асноўнай масы, асабліва ад тых, каго скіроўваюць у псіхдыспансар на абследванне, гэтую інфармацыю хаваюць, каб яны абавязкова прайшлі абследванне і можна было закрыць па іх справы. За незакрытыя справы, то бок калі не завершана без уважлівай прычыны медыцынскае абследванне і няма рашэння прызыўной камісіі, караюць.

Я магу памыляцца, але давайце паглядзім храналогію падзей:

23 жніўня – перфоманс колішняга прэзідэнта з аўтаматам.

24 жніўня – Пяскоў кажа [1], што пратэстоўцы ў Менску паводзілі сябе карэктна, а паводзіны Лукашэнкі каментаваць адмаўляцца (нядзіўна). Пры гэтым ён кажа, што пазіцыю Каардынацыйнай Рады яны не ведаюць і перамовы не вядуць. Варта разумець, што вуснамі Пяскова дэ-факта выказваецца Пуцін.

25 жніўня – Пяскоў ужо каментуе [2] пазіцыю КР, гаворачы што “вітае жаданне не разрываць стасункі з Расіяй”. Сам факт ацэнкі дзеянняў КР у дадзеным кантэксце сведчыць аб тым, што гэты ворган ужо ўспрымаецца Расіяй як суб’ект палітыкі. Змена стаўлення да КР адбылася ўсяго за паўтары дні, пасля аўтаматнай выхадкі Лукашэнкі! Супадзенне? Не думаю.

У той жа дзень Сінод РПЦ выступае з заявай [3], у якой вызаказвае не толькі “ўсхваляванасць” гвалтам у краіне, але і заклікае правесці расследванне і пакараць вінаватых (!). А таксама прызначае на пасаду мітрапаліта Епіскапа Барысаўскага і Мар’інагоркскага Веніяміна. Пра апошняга дадзеныя розняцца: хтосьці гаворыць, што той рускамірац, хтосьці — што прабеларускі. Зрэшты важна, што ўпершыню за гэты час БПЦ кіруе ўраджэнец Беларусі.

Ну і вішанка на торце. Газпром Трангаз Беларусь перастаў плаціць падаткі ў беларускі бюджэт [4]. Фармальна — праз запазычанасць Беларусі па газе. Але ўлічваючы, што Газпром Трансгаз Беларусь займае першае месца ў спіску падаткаплатнікаў у менскі бюджэт, гэта падобна да рэалізацыі вядомага прынцыпа “падаючага падштурхні”.

Пакуль сітуацыя выглядае так, што пасля 23 жніўня і аўтаматнага цырку на праспекце Пераможцаў расійскія эліты канчаткова ўпэўніліся ў неадэкватнасці і непрадказальнасці, а значыць — у недамоваздольнасці Лукашэнкі. Не, яны адвярнуліся ад яго не праз жорсткія разгоны і не праз тое, што ён нелігітымны. А менавіта праз медыцынскія паказнікі.

Як нам да гэтага ставіцца? З аднаго боку, разварот найбліжэйшага хаўрусніка скарачае дні дыктатара — гэта добра. З іншага, усё што робіць тут Расія мэтанакіравана, проста ці ўскосна, на паглынанне Беларусі: эканамічнае, палітычнае, культурнае. Ёсць імавернасць, што Расіі выгадна, каб да сыходу Лукашэнкі Беларусь аказалася максімальна спустошанай і нежыццяздольна ў эканамічным плане, тады тут можна будзе набыць за нішто літаральна ўсё: заводы, інфраструктуру, а да таго ж і сімпатыі вялікай часткі насельніцтва. Увогуле, захоўваем аптымізм, але не страчваем і пільнасць.

[1] – https://news.tut.by/world/697864.html
[2] – https://www.rbc.ru/rbcfreenews/5f44e4039a79474f8dd12795
[3] – https://news.tut.by/society/698061.html
[4] – https://t.me/lukanomika/2162

Кто-то считает это суеверием, а я считаю что всё во Вселенной взаимосвязано и ничего не происходит просто так. Тут, конечно, главное не впадать в фанатизм, и не быть как языческие жрецы, предсказывавшие исход битвы по внутренностям животных ) Но бывает что совпадений становится слишком много. Притом совпадений статистически крайне маловероятных.

Смотрите, как интересно:

26 мая, вручение футболистам БАТЭ кубка Беларуси. Присутствует Виктор Лукашенко. Футболисты держат транспарант со словом «уладальнік». Внезапно у транспаранта отваливается часть со словом «УЛАДА».

12 июля. С вывески универмага Беларусь на ст.м. Партизанской отваливаются буквы «УС». Символичненько.

14 июля. Пролетавший над площадью Независимости ястреб бросил под двери ЦИК мёртвую мышь. После чего постучался в окно ЦИК и улетел.

Ястреб. В Минске. Я прошу прощения, вы часто встречаете в центре Минска хищных птиц?

Кстати, по народным поверьям, особенные несчастья мёртвая мышь обещает женщине.

В тот же день в Минске — массовые митинги и множественные стычки с карателями. Случайно или нет но 14 июля — день взятия Бастилии, он же день начала Великой Французской революции. А самая крупная стычка, где ОМОНовцам наваляли, прошла возле самого дома-музея РСДРП. Дома, где начиналась Октябрьская революция.

А, ещё одна мелочь. В августе Лукашенко исполняется 66 лет и он идёт на 6 срок.

Конечно, при должном уровне наблюдательности и впечатлительности знаки можно увидеть абсолютно во всём. Особенно если хочешь их видеть.. Но пока складываются стойкое впечатление, что кое-кому намекают: пора возвращаться туда, откуда пришел.

Быть может, я вообще не стал бы поднимать эту тему если бы глаз не зацепился за несколько фраз из телеграм-канала «Рефлексия и реакция» [1]. Канал в целом годный, редкий цветок на выжженном поле беларуской политической аналитики, хотя, некритическое воспевание капитализма немного и портит их контент.

В общем, ребята выкатили текст о том, что нечего становиться на сторону Ирана в его конфликте с США (с чем сложно поспорить), и в доказательство расписали, какая Иран плохая страна. И тут начинаются проблемы:

«В Иране не работает Фейсбук, Ютуб, Твиттер и Википедия, и вообще все иностранные соцсети и мессенджеры».Официально, да, это заблочено. Но по факту вся страна сидит на VPNах (в том числе чиновники, которые всё это блокируют) и активно пользуется всем вышеперечисленным. В иранских политических группах в телеграме — сотни тысяч человек.

«За супружескую измену – смертная казнь (забивание камнями). Муж вправе причинить смерть или телесные повреждения своей жене и другому мужчине в момент совершения ими акта прелюбодеяния по взаимному согласию…. Все женщины, в т.ч. туристки, обязаны носить платки. Существует специальная полиция, которая за этим следит»

Так-то оно так, но в Иране, как в той же РФ, строгость законов компенсируется необязательностью их исполнения. В начале 2018-го прошли протесты против ношения хиджаба, несколько женщин получили сроки 10+ лет. Но в то же время корреспондент Ассошиейтед пресс уже в июле 2019-го встречает в обеспеченных районах Тегерана «дюжины» женщин без хиджаба. [2] Женщины без хиджаба были замечены даже на похоронах Сулеймани [3] и ничего.

Разводы и аборты также разрешены.

К слову, в Иране есть даже группы анархистов. И численно их, по моим сведениям, даже больше чем в Беларуси. Желающие, кстати, могут читануть интервью с «Союзом анархистов Ирана и Афганистана». [4]

А теперь самая жесть:

«…до 1979 года Иран был вполне себе нормальной светской страной. И мог бы быть ею сейчас, если бы не оперевшиеся на люмпенов религиозные фанатики, которым собственная власть превыше всего».

Немножко фактов о «нормальной светской стране», Иране, до Исламской революции 1979.

1. Вся власть принадлежала шаху Мохамеду Реза Пахлави, американскому ставленнику. Еще раз подчеркну: Иран был МОНАРХИЕЙ. Шаха не выбирали. Он правил в течении 38 лет. Даже в сегодняшнем теократическом Иране есть выборы президента. И в отличие от Беларуси, голоса на них считают.

2. 95% нефтяной промышленности Ирана находилось в собственности американских и британских корпораций. Куда уходила львиная доля прибыли от природных богатств страны, думаю, объяснять не нужно.

3. В тексте авторы пишут про колоссальную инфляцию в Иране: 40%. Что ж, это много, спору нет. Вот только в «нормальной светской стране» в предреволюционные годы инфляция колебалась в пределах 15-25%, что, мягко говоря, тоже не мало. Остальные цифры по экономике и благосостоянию населения были приблизительно такими же. Почему? Смотри пункт 2.

4. Наконец, самое интересное, это методы удержания власти проамериканским шахом. Шахская спецслужба SAVAK, призванная бороться с врагами режима, уничтожила за 22 года существования… внимание. Около 380 тысяч человек. И это по довольно консервативным оценкам. Особенно САВАКовцы прославились благодаря изощренному арсеналу пыток. Внесудебные казни в тюрьмах также были абсолютнейшей нормой. Спецслужба САВАК напрямую создавалась, руководилась и обучалась ЦРУ и американскими чиновниками. Думаю, после этого не возникнет вопроса почему в 1979-м толпа озверевшего народа захватила американское посольство?

В общем, плакать по шахскому Ирану на основании фоток из тамошних фэшн-журналов, где — вау! — женщины без хиджаба, это то же самое что восхвалять Российскую империю, руководствуясь песнями про «хруст французской булки».

Абсолютным дилетантизмом являются также и заявления о том, что Исламская революция-де была «бунтом люмпенов под руководством религиозных фанатиков». Ну да, когда из революций получается что-то проамериканское и либеральное, мы называем это не иначе как народным восстанием. А если вдруг итогом становится теократический режим: «ну это люмпены и фанатики чет там выступили…». Это есть отзеркаливание логики русскомирцев и красных, которые любые революции, которые проходят не под их лозунгами. называют не иначе как «фашистскими переворотами» и всячески обесценивают роль низовых народных движений в них. То есть если результат революции им не нравится то и всю революцию объясняют не закономерным итогом угнетения и борьбы с ним, а проискамми маргиналов, фанатиков и иностранных спецслужб.

Исламская революция стала итогом восстания миллионов трудящихся Ирана, и в ней с самого начала принимали участия самые разные партии и движения: помимо клерикалов-шиитов это несколько коммунистических партий разных типов и оттенков, либералы, националисты, и причудливые исламо-марксисты «Муджахедин Хальк» (о которых я даже написал брошюру) [5] . У последних вскоре после победы революции были отделения в 250 городах, а на свои митинги они мобилизовывали до 200 тысяч человек. И это я не беру другие движения. По этим фактам можете сами судить, насколько исламская революция была всего лишь инициативой «религиозных фанатиков». И то, что в послереволюционной борьбе победил Аятолла Хомейни а не кто-то более няшный, не должно обесценивать подвиг иранского народа, который заплатил за свержение шаха 183 жизнями. А то ведь, такой меркой меряючи можно поделить на ноль и любую революцию недавней Арабской весны — ведь почти все они не добавили гражданам больше свободы и благосостояния. Наверное, нужно было ливийцам и сирийцам и дальше терпеть своих сатрапов, а всех кто недоволен авторитарными режимами на Ближнем востоке вопрошать: «вы что, хотите как в игиле?»

Жаль что люди, которые претендуют на то, чтобы пилить хорошую аналитику, допускают такие необдуманные и противоречащие фактам опусы.

Подытоживая: бесспорно, Иран является теократической диктатурой. И чем скорее он рухнет, тем лучше. Но также давайте разуем глаза и увидим, что все что делают США на Ближнем востоке, они делают ради политического и ресурсного контроля а не ради демократии и прав человека. И иранский режим находится под атакой западного мира не за то что они злобные тираны и мракобесы, а за то что они имеют неосторожность пытаться проводить самостоятельную политику, играть свою игру и закусываются с союзниками США в регионе (Израиль и Саудовская Аравия). Это противостояние идёт с 1979 года и будет идти либо пока Тегеран не получит ядерное оружие, либо пока там не произойдет смена режима на прозападный.

[1] https://t.me/reflectionbelarus
[2] https://apnews.com/fdc5e45df0664a219ce40aafa1bd4e69
[3] https://www.facebook.com/StealthyFreedom/posts/3269917543022317
[4] https://pramen.io/ru/2019/02/my-protiv-vseh-religij-vklyuchaya-islam-intervyu-s-chlenom-soyuza-anarhistov-irana-i-afganistana/
[5] https://avtonom.org/sites/default/files/store/halk.pdf

Ну что, можете поздравить меня с выходом второй книги! В этом месяце в издательстве «Самоопределение» вышел мой небольшой 40-страничный труд «Народные моджахеды: Муджахидин Хальк».

Тема специфическая, однако назвать её отвлеченной и теоретической язык не повернётся. Это история о том, как массовая революционная организация выродилась в тоталитарную секту, о хитросплетениях большой политики и злой иронии судьбы.

Организация моджахедов иранского народа (ОМИН), она же — «Муджахидин Хальк», была основана в 1960-е годы студентами тегеранского университета. В книге рассматривается история её зарождения, становления, упадка, а также особенности доктрины.

ОМИН — леворадикальная исламская революционная организация милитаристского типа, находящаяся в состоянии почти непрерывной борьбы с иранскими режимами на протяжении более чем 54 лет. На сегодняшний день организация почти в полном составе находится на территории Албании.

Как она там оказалась и что иранские исламо-марксистсы сейчас делают возле Тирены, вы можете прочитать в самой книге. Она выложена в свободный доступ.

Труд написан мной на основе открытых источников (почти исключительно англоязычных. Бумажная версия книги пока не вышла, но очень рассчитываю на то, что она будет напечатана в ближайшие полгода-год.

9 кастрычніка пачалася турэцкая аперацыя на поўначы Курдыстана па стварэнню 30-кіламетровай г.зв. “буфернай зоны” між Турцыяй і Сірыей. Па факце гэта – напад на незалежную канфедэрацыю народаў пад назвай Ражава (Rojava), альбо Паўночны Курдыстан. Ніжэй будзе доўгі пост аб акалічнасцях гэтай атакі і аб тым якія высновы могуць выцягнуць. Калі ласка, набярыцеся цярпення і пастарайцеся разабрацца, хто не вельмі знаёмы з сітуацыяй. Хто спецыяліст у тэме – можаце адразу адгартаць уніз.

У 2012 годзе, падчас сірыйскай Рэвалюцыі курды сышлі з-пад улады Асада і змаглі ўтварыць сваю аўтаномію. Спыніўся шматгадовы пераслед курдскіх актывістаў, казні і катаванні, якім яны падвяргаліся. Людзі атрымалі небачаную раней свабоду. Курдская мова, школы, СМІ – усё гэта, урэшце, выйшла з падполля.

А прыкладна з сярэдзіны 2013-га году курды вядуць вайну з ІДІЛ. Напрыканцы 2018-га у ІДІЛ была адбітая апошняя “афіцыйная” тэрыторыя, аднак групоўка не перастала існаваць: па розных дадзеных да 20 000 (!) ейных баевікоў зараз вядуць партызанскую вайну на тэрыторыі Ірака і Сірыі. Хто такія ІДІЛ, чаго яны хочуць і што робяць, думаю, вам тлумачыць не трэба.

Падчас гэтай вайны Сірыйскі Курдыстан (Ражава) атрымоўваў істотную дапамогу ЗША. Больш за 10 000 байцоў араба-курдскай SDF (Syrian Democratic Forces) былі забітыя. Ражава амаль у два разы павялічыла сваю тэрыторыю.

На ўсіх усталяваных тэрыторыях курды ўсталёўвалі лад, які шмат у чым нагадвае палітычны ідэал анархістаў. Галоўнай уладай у Ражаве з’яўляюцца ворганы народнага самакіравання. Усе прадпрыемствы, што належалі дзяржаве, былі перададзеныя ва ўласнасць кааператываў. Зробленыя вялізарныя крокі ў вызваленні жанчын. Быў дасягнуты хай хісткі, але мір між народамі, якія насяляюць Курдыстан: арабамі, асірыйцамі, армянамі, езідамі і ўласна курдамі. Дасягнутая згода між хрысціянамі і мусульманамі. Розныя групы насельніцтва маюць свае грамадскія структуры і прадстаўленыя ў ворганах улады – гэта унікальная сітуацыя для Бліжняга Усходу, дзе традыцыйна «хто мацнейшы тот і правы». Яшчэ гэта кардынальны прарыў для самой Сірыі, дзе Асад праводзіў палітыку жорсткіх рэпрэсій, монаэтнічнасці і арабскага нацыяналізму.
І нават узброеныя сілы Ражавы – SDF, арганізаваныя вельмі дэмакратычна: з унутранай крытыкай, выбарнасць камандзіраў і г.д.

У Ражвае на баку курдаў дзейнічае як мінімум тры узброеныя анархісцкія арганізацыі (IRPGF, RUIS, Tekoşîna Anarşîst), дзясяткі анархісцкіх дабраахвотнікаў: з ЗША, Ісландыі, Італіі, знайшлі там смерць у баях.

За гэтыя гады, акрамя ІДІЛ, сірыйскія курды не раз уступалі ў розныя па працягласці канфлікты з рознымі сіламі: ісламістамі (групоўкай Джебхат Фатх аш-Шам – былая Аль-Каеда ў Сірыі), Хайят Тахрір Аш-Шам, з Сірыйскай Арабскай Арміяй (асадытамі). Аднак самы небяспечны і працяглы канфлікт адбываўся з Турцыяй. Паўднёвы усход Турцыі (той самы, што мяжуе з Сірыяй), які завецца Дыярбакыр, населены пераважна курдамі. Туркі, як імперцы, курдаў не прызнаюць і забаранілі іх ідэнтычнасць. З 1980 года Працоўная партыя Курдыстана вядзе партызанскую вайну за незалежнасць у турэцкім рэгіёне Дыярбакыр – з рознай паспяховасцю. Пэўны час яны нават праводзілі тэракты супраць грамадзянскага насельніцтва – але даўно адмовіліся ад такой тактыкі.

Continue reading →

Згодна з апошнімі папраўкамі ў “Закон аб адтэрміноўках”, у армію ўсё ж не пойдуць тыя, хто паступіў на магістратуру да 10 жніўня. Відавочна, што гэта – тактычная саступка перад пагрозай магчымых пратэстаў. Як толькі яны перахлынулі межы віртуальнай прасторы (па рэгіёнах пачалі расклейваць улёткі, у Гародні хлопцаў з імі нават прынялі менты) – адразу рэакцыя.

А ўсяго пару дзён таму я пісаў, што планаваны час пратэстаў супадае па часе з выбарамі ў Палатку, што можа патэнцыйна даць вельмі небяспечную сумесь і адкрыць перад незадаволенымі студэнтамі вакно магчымасцяў (уздзеянне на ўладу праз байкот выбараў). Відаць, у калідорах улады гэта таксама ўцямілі і вырашылі пайсці на саступкі (прытым кароткатэрміновыя: “гэты год ужо няхай пагуляюць, каб не лямантавалі, а там паглядзім”). Улады спужаліся і далі заднюю – гэта факт. Аднак пераацэніваць гэтую саступку ня варта. Студэнтаў усё роўна будуць заганяць у армію – проста гэта адбудзецца на год пазней. І ў гэтым годзе, па ўсім відаць, пратэстаў дакладна не будзе. Пачнуцца яны, відаць, толькі калі першых студэнтаў пачнуць забіраць у армію літаральна з-за парты: як і дармаедскія пратэсты адбыліся не тады, калі прынялі закон, а калі людзям пачалі прыходзіць лісты шчасця.

Заўважце, тут і там улада і прыгнечаныя фактычна дэманструюць адную і тую ж мадэль паводзінаў. Людзі не шавеляцца, пакуль іх не пачне закранаць асабіста (нават калі звіздец насоўваўся максімальна відавочна). Улады не думаюць аб наступствах сваіх дзеянняў, пакуль гэтыя дзеянні не ўдараць па галаве. Карацей, адны і другія жывуць па прынцыпу «заўтра будзе заўтра». Нацыянальнае гэта ў нас, ці што?

Читаю сейчас мемуары генерала Трошева. Того самого, что руководил первой чеченской кампанией. Интереснейший момент вот, где он говорит про недостатки их армии в первые месяцы наступления:

“…офицерский состав, особенно младший – от лейтенанта до капитана, был не подготовлен к управлению в нестандартной обстановке, психологически пасовал перед сложными обстоятельствами. К примеру, скопления людей на дороге офицеры воспринимали как признак борьбы всего местного населения против “агрессоров”.

Ва Украіне быў “распяты рускі хлопчык”. У Беларусі – “пабітая руская дзяўчынка”. Крэмль падцягнуў цяжкую артылерыю, і пачаў мачыць “”братский народ” з усіх ствалоў. Рэпартаж па НТВ пра “збіццё рускіх на вуліцах Мінска”, а зараз і вось такі фэйк па сацсетках гуляе.

А як рэагуе Лукашэнка? Баязліва маўчыць, наклаўшы ў штаны, як і ўся ягоная прапагандысцкая машына. “Адмарозкаў” і “пятую калону” бэсціць, гэта вы ўмееце. А тут за лішняе ляпнутае слова можа асіметрычны адказ прыляцець. Страшненька калгаснаму мачо.

У гэтым ўвесь Лука. “Молодец против овец. А против молодца и сам овца”.